Jeppe

12 jaar geleden was het. We waren net verhuisd, nog niet alles was uitgepakt. De kledingkast kwam op vrijdag en op zaterdag zou oma komen om de kast in te richten.
Maar eerst even naar de Haven om de intocht van Sinterklaas bij te wonen.

"Dat je nog rondloopt!" "Moet je niet bevallen?"
Geen rare vragen, want de maandag erna was ik uitgerekend. Maar ik was er heilig van overtuigd dat de bevalling nog een week of twee op zich zou laten wachten. Dat was bij Judith toch ook zo?

Niets was minder waar, Judith mocht heel onverwacht een nachtje bij oma in Hilversum logeren. Het babietje had bedacht dat het dat weekend echt kwam.

Op zondag 14 november was het zover, een jongetje werd geboren: Jeppe Sjoerd Damen. Een mooi klein ventje van zeveneneenhalf pond.
Heel lief en onschuldig.

Als baby was Jeppe erg rustig, sliep veel, werd wakker voor zijn fles en groeide geheel volgens de lijnen van het consultatiebureau.
Hij was wel altijd veel en heftig verkouden, maar gelukkig waren daar allerlei pufjes voor.
En er was twee keer een cyste boven zijn oog, die weggehaald moest worden.

Inmiddels is hij bijna net zo lang als ik. Houdt hij nog steeds van lekker eten en slaapt hij best wel goed.
Het rustige is er soms wel vanaf, ik krijg weleens klachten van de juf. Die kan natuurlijk niet zeggen, dat hij een rondje moet gaan lopen. Loopt straks de hele klas buiten.

Zijn hobby is steppen, niet dom rondjes, maar truukjes. Flips, backflips en af en toe een wheelie.
Lekker naar de skatebaan, alleen of met medestepper Jelle.
Jeppe is opgegegroeid tot een stoere gozer. Af en toe komen er pubermomenten, maar dat hoort erbij.
De basisschooltijd is bijna achter de rug. Ben benieuwd op welke school hij volgend jaar zit. en wat hij daarna gaat doen.
Van de week kondigde hij aan bij de Marine te willen. Ik ben benieuwd!

Welkom Olifant

Ergens eind juli werden ze geboren. Zes kleine babies, poesjes wel te verstaan. Eentje was helemaal zwart, vrij groot, dik en lelijk. Het leek wel een Olifantje. Maar we deden het niet...

We hadden er niet van geweten als het nestje niet bij Rick was. Rick is het vriendje van Judith.
Er werd natuurlijk door Judith al veel gekroeld en gezoend met Olifant. Toch wel de schattigste en leukste van het nest. Maar we deden het niet...

Natuurlijk gingen Jeppe en ik ook even kijken. De kittens hadden net de oogjes open. Dwz Olifant had eén oogje open. Oh wat een snoesjes en wat zijn ze leuk en zacht en ze ruiken zo lekker. Maar we doen het echt niet. Toch???

Natuurlijk doen we het wel, want je kan dat toch niet weerstaan.

En sinds vandaag is hij in huis, heel klein en heel brutaal. Guus kreeg al vrij snel een dreun en verdween onder de kast. Dries krijgt bij puppies en kittens altijd last van zijn verzorgershormoon.
Die wordt opdringerig, opgewonden en hijgerig. Dat stopt na een dag of drie. Dan slaapt hij een dagje en daarna keert de rust weer. Dat weet ik, omdat we deze actie al diverse malen hebben meegemaakt.

De andere katten hebben door dat er iets in huis veranderd is. Alleen Ootje is binnen, maar heeft zich nog niet laten zien.

Wij zitten lekker boven en Olifant heeft ons gevonden. Heeft geslapen op de rugleuning van de bank. En toen was er een probleem, Guus slaapt 's avonds altijd gezellig op de bank. Opvoedkundig is dit heel slecht. Maar ja...
Nu is Guus nieuwsgierig van aard en wil hij eigenlijk ook aan Olifant snuffen. Dus Guus ligt ook op de rugleuning van de bank. Hij kijkt wel bezorgd, want helemaal vertrouwen doet hij dat kleine ding niet.
Olifant heeft inderdaad al geblazen en is daarna weer omgestort. Guus ligt het een beetje te bekijken en zich af te vragen hoe hij zo onzichtbaar mogelijk dichterbij het grote gevaar kan komen...

Het blijft spannend, maar dat het over een week weer een eenheid is, daar ben ik van overtuigd.

Op wieletjes...

Toen ze vier waren, kwamen ze bij elkaar in de klas. Vriendschap op het eerste gezicht.
'Ze' zijn Jeppe en Jelle, klasgenoten, vrienden en partners in crime. Je herkent ze aan hun blonde koppies, aan hun ietwat laaghangende broek, maar vooral toch wel aan hun STEP.

En om die stepjes gaat het...
Afgelopen zondag hadden ze afgesproken om vandaag te gaan spelen. Bij Jelle, want daar gingen ze een "ramp" bouwen.
Voor de niet ingewijden: een "ramp" is een soort springschans om iets met je step te doen.

Ik had een ander plan en regelde dat met Jelles moeder. Toen ik aan de mannen vertelde dat ze niet gingen bouwen, betrokken de smoeltjes. Eigenlijk werden ze een beetje boos. Ik vond het sneu en meldde het goede nieuws: We gingen naar Skateland.
Skateland is het Walhalla voor skaters, boarders en steppers. Vroeger was het de hal van de koffiefabriek van Nestlé. Nu is het 2600 vierkante meter wieltjespret.

Als wachtende ouder is het helemaal niet onaangenaam. Er is een kantine, met fatsoenlijke stoelen en banken. Er is goede en zeer betaalbare koffie en er is wifi. En als je het allemaal zat bent, kan je een wandelingetje maken. Of gewoon weggaan.

Ik kan me er over verbazen: Er rijdt van alles rond. Jongens, meisjes. Groot en klein. De meisjesgroep is een klein groepje, te verwaarlozen tussen al het testosteron. Het jongste steppertje was ongeveer vijf, de oudste boarder een jaar of veertig.
Het is er luidruchtig en druk. Er wordt gelachen en toch is het bloedserieus. Je komt er namelijk niet om een beetje te klooien, je komt er om aan je techniek te werken en beter te worden. Om te leren van anderen. Door een truukje af te kijken of door te vragen hoe iets moet.

Het meest bizarre is toch wel dat er best gevaarlijke truukjes gedaan worden, dat de ramps stijl naar beneden gaan en dat ik, als moeder, het soms best wel eng vind. Regelmatig valt er iemand en ook wel hard.
Toch staat er geen ambulance voor de deur, heb ik niemand met een icepack op een stoeltje zien zitten huilen en dat is volgens mij de kracht van Skateland: Het loopt op wieletjes!

www.skateland.nl

Herfst

Vandaag is het 31 augustus, volgens de kalender nog volop zomer. Maar morgen begint de meteorologische herfst. Dat klinkt bijzonder ingewikkeld, maar is het eigenlijk helemaal niet.
Volgens het KNMI, toch wel onze grootste raadgever op weergebied, is een andere naam voor meteorologisch klimatologisch en dat is al iets duidelijker.

Er was ooit in Duitsland, in 1780, een weerinstituut die deze seizoenen indeelde. De winter begint volgens hen dan ook op 1 december.
Best duidelijk en waarom houden we ons daar dan niet aan.
Heeft dat dan te maken met onze opvatting dat het allemaal met de zon en de maan te maken heeft?
En dat we alles willen kunnen beredeneren. De zon schijnt anders op de aarde dan in een ander deel van het jaar en daardoor is het in de zomer langer licht dan in de winter. De herfst die wij aanhouden heet de daarom ook de astronomische herfst. Gebaseerd op zon, maan en sterren.
Grappig is wel dat, overal ter wereld de eerste dag van de herfst en de eerste dag van de lente even lang duren.

Dat ook wereldwijd de seizoenen niet gelijk lopen, is misschien niet algemeen bekend: als op het Noordelijk Halfrond de herfst begint, begint op het Zuidelijk Halfrond de lente.
Begrijpen we meteen de mensen beter die in de winter naar zuiderlijker oorden verdwijnen.
Overwinteren heet dat dan. Volgens mij is een betere term "doorzomeren".

Zet ik nog even op een rijtje (mede dankzij wikipedia) wat voor leuks er allemaal te doen is in de herfst.
We kunnen prachtige wandelingen maken door het bos en over de hei.
Op 11 november kunnen de kinderen Sint Maarten lopen.
De zaterdag na Sint Maarten komt Sinterklaas in Nederland aan.
Op 14 november is Jeppe jarig.
En we vieren op vijf december de verjaardag van Sinterklaas.
We mogen weer heerlijk onze warme truien aan. Bij de verwarming zitten en heerlijk speculaas bakken. Alhoewel dat laatste ook best al op 31 augustus kan.

Er is in Nederland en Belgie bedacht, dat de wisseling van de seizoenen altijd op de eenentwintgste plaats vindt. Bij de herfst gaat het officieel niet op. De herfst is tot nu toe nog nooit op 21 september begonnen en tot 2020 zal dat ook nooit gebeuren. de herfst begint heel officieel en heel astronomisch op 23 september, alleen snoepen wij er een paar daagjes bij.

Please cross the line if...

Bij de KRO zenden ze het programma "Over de Streep" uit. Het concept is Amerikaans en heet  daar "Challenge Day". Het doel is om tieners zich bewuster te maken van hun omgeving, van hun klasgenoten en van hun problemen.
Problemen die je vaak niet ziet.

Op een middelbare school lopen jongeren rond met een heel leven achter de facade, die ze zichzelf hebben opgelegd.
Jongeren, die altijd heel vrolijk, sociaal en populair zijn, kunnen een heel ander leven thuis hebben. Zo zijn er jongeren, die uit een gezin komen, waar alcohol en drugs tussen de hagelslag en pindakaas op de ontbijttafel staan. Jongeren die door hun klasgenoten als kinderlijk worden beschouwd, blijken thuis de taak van vader en moeder op zich te nemen.
Ik heb respect voor die jongeren en kan me verbazen over het feit, dat zulke jonge mensen al met zoveel geweld, verdriet en tegenslagen te maken hebben.

Nadat er gesprekken zijn geweest, een paar leerlingen er uit zijn gepikt en ze hun verhaal apart tegen Arie Boomsma hebben mogen vertellen, begint de officiele "Challenge Day".
De leeerlingen staan, met een aantal leraren en hulpverleners in een grote hal. In het midden is een streep. De Amerikaanse begeleider geeft vragen. Iedereen is doodstil.
"Please cross the line if....."
Er lopen een aantal mensen naar de andere kant van de lijn. De rest toont respect door hun hand op te steken.
Er wordt gehuild, met verbazing gekeken en gekroeld. Een enkele keer steekt er maar eén iemand over.
Op de vraag: "Please cross the line if you've ever had the chance of being a child.", blijven er toch nog altijd een paar staan. Dat hoort toch niet??

Ook is er ook altijd de vraag: "Please cross the line if you come from a broken home."
Altijd denk ik dan: "Bij deze vraag steken mijn kinderen over!"
Bij de laatste aflevering, die ik met Judith keek, kwam deze vraag ook weer. Ineens klinkt er een stemmetje: "Mam, als ze dit bij mij op school zouden doen, steek ik bij deze vraag NIET over."
Ik snap het niet, wij zijn al tien jaar gescheiden, dus ja ze komt uit een gebroken gezin.
Judith weet dat , maar verklaart zich nader: "Als ik denk aan een gebroken gezin, denk ik aan ruzies en aan ouders die niet bij elkaar in de buurt kunnen komen. Jullie zijn dan wel gescheiden, maar jullie kunnen nog steeds met elkaar overweg!"

Ik ben er even stil van en moet dan huilen, van ontroering en van geluk.
We doen het dus goed als gescheiden ouders. En eigenlijk ben ik daar best wel trots op!

beestenboel.

Zoals iedereen wel weet, is het hier een beestenbende. Dit huishouden is uitgerust met twee schildpadden, een onbekend aantal goudvissen, een konijn, vier katten en twee honden.
Erg gezellig, druk en soms wat rommelig.

Mensen die bij mij in de buurt wonen, herkennen het beeld. De hondjes worden uitgelaten en altijd loopt er minimaal een kat mee. Meestal Rode Boris. Dikke Kaat zit midden op het pad en laat zich door iedereen aaien en kroelen. Ootje en Toetsie rommelen wat in de buurt, vangen een muisje en houden alles in de gaten. Er komt geen beest meer bij! Tenminste dat was het idee.
We hebben echter een aanlopertje. Een naam hebben we nog niet voor hem of haar en zolang het beest buiten blijft, is er niks aan de hand.

Sinds een week of twee hangt er aan mijn schuur een groot spinnenweb. Niet zo bijzonder natuurlijk, want het struikgewas hangt er vol mee. De bewoner is groot: een ongeveer twee centimeter grote kruisspin en dat is alleen het lijf. Hij is ook bijzonder: er missen een paar poten of in ieder geval wat stukken ervan.
Hij zit zo mooi op zijn plekje, net buiten het bereik van opdringerige kattenpootjes en in een vliegroute van allerlei mugjes en vliegjes. Zijn voorraad slaat hij op onder het overstekende randje van de schuur.
Af en toe wappert zijn web stuk en wordt er ijverig gewerkt aan de renovatie.

Van het weekend was er commotie, onrust op het web! Een vreemde spin wilde aan webjepik doen. Onze spin werd woest, werd nog groter dan normaal en kromde het lijf, waardoor het leek of hij een grote angstaanjagende kaak had. Fascinerend!
Ik moet eerlijk bekennnen dat ik niet zo van de spinnen ben, vind ze een beetje eng door de hoeveelheid poten.
Maar van deze jongen ben ik gecharmeerd. Gecharmeerd van zijn vasthoudendheid, zijn sierlijke lompheid en omdat hij er altijd zit.
Hij mag dus blijven.
Ik denk dat ik toch wel een naam weet: Ik noem hem SPIN.

Soms zit het mee, maar soms ook niet...

Soms heb je van die dagen, iedereen kent ze! Het zit gewoon even niet mee.
Je wordt wakker, staat op en absoluut niets wijst erop dat er iets zwarts boven je hoofd hangt.

Ik had dat dus! Na twee nachten slecht slapen (door een daas gestoken met een megareactie, te warm, te druk in je hoofd) eindelijk heerlijk geslapen. Blij wakker, vol gezonde spanning. Tenslotte was het gisteren de dag van de vloer- en raambedekking. Weer een stapje verder in de afwerking van de kamer...

Het ging voorspoedig! De vloer is prachtig, de plissée gordijnen zijn beeldschoon. De kasten konden naar beneden! Dat gebeurde om half acht! Helaas had mijn "mooie" kast besloten een kink in de kabel te knallen. Er viel een deur uit... raampje stuk, scharnieren kapot en een stukje deur eraf.
 Een dozijn hele nare woorden bleven keurig in mijn mond. Tenslotte was ik niet alleen. En iedereen keek net zo perplex als ik...
De deur ligt op de kast, het ruitje is opgeveegd en moet nog weg.
Toen ik alleen was, heb ik wel alle lelijke woorden er uit gegooid. Moest even en luchtte op.
Ik ga dus nu op zoek naar een meubelmaker, die dit kan maken. Netjes en goedkoop.

Vandaag was een nieuwe dag, dus nieuwe kansen. Zo mis als gisteren ging, kon het tenslotte niet meer gaan. Toch??

Het ging goed vandaag, werken was gezellig. We hebben gelachen, ik heb niet gesnoept. Het was wel erg warm, maar ook dat was met een heleboel ventilators best te doen.
Om half zes moest er nog eten gehaald worden. Even twijfelen tussen een salade en een pizza. De pizza won.
Jammer, want als ik de salade had genomen, had ik gewoon gegeten. Het tijdklokje van mijn oven deed het niet, maar verder brandden alle lampjes. Jammer dat dat gezichtsbedrog was. De oven werd niet erg warm.
Dan kan je veel doen, ik heb de stroom eraf gehaald en dat werkte. De oven werd heerlijk heet, het tijdklokje werkte weer! Pizza erin en dan gaat de telefoon.
 Mijn moeder, die had ook zo'n dag: Vriezer kapot, alles ontdooid. Gore stinkzooi. En terwijl ik een luisterend oor biedt en ook mijn hart uit mag storten, vergeet ik mijn pizza. Hij werd erg bruin, tegen het zwarte aan. Weer wat lelijke woorden en gelukkig had ik nog meloen. Ook lekker.
Het was weer zo'n dag, heb besloten vandaag geen actieve dingen meer te doen. Ik geloof dat ik gek word, als er weer wat stuk gaat.

Bedankt voor jullie lezend oog, rest mij nog om te zeggen:

Ode aan mijn eettafel..

Ik zit aan mijn eettafel. Er staan borden op en lekker broodbeleg. Zometeen gaan we eten aan De Tafel, voor de allerlaatste keer....

Toen er tien jaar (en een week) geleden aan mijn relatie een einde kwam, is De Tafel gekomen. Tenslotte ging de vorige tafel weg en moest er ergens aan gegeten worden. De Ikea bracht uitkomst. Een hele afdeling met tafels en ongeveer als laatste, maar niet te missen stond daar: De Tafel! Met tussenblad erin 2.05meter lang.

Jeppe heeft netjes leren eten aan De Tafel. Er zijn wondjes verzorgd aan De Tafel en kindertranen gedroogd.
Vriendinnen en vrienden hebben tien jaar lang met mij en met elkaar gesproken over serieuze en minder serieuze zaken. Er zijn liters koffie en thee opgedronken aan De Tafel. Veel glazen wijn, bubbels en limonade zijn aan De Tafel gedronken.

Er zijn ongeveer 25 verjaardagen aan De Tafel gevierd en dan zijn de kinderfeestjes nog niet meegerekend. Bij die verjaardagen zaten er altijd veel mensen aan De Tafel. En dat paste wonderwel.
Er ging altijd wel een drankje om, maar De Tafel vond dat helemaal niet erg. Die vond alles best, zoals het een nette tafel betaamd.

Er zijn etentjes gegeven aan De Tafel, altijd heel gezellig. Er is aan De Tafel gelachen, gehuild, gepraat en gezwegen. Kranten op gelezen, puzzels op gemaakt. Er is aan geknutseld, gekleid en geverfd. Kortom De Tafel heeft zich tien jaar lang geschikt naar wat wij van hem verlangden.
En nu gaat De Tafel weg.
Waarom? Omdat de kamer verbouwd gaat worden en omdat ik een ronde en tevens vierkante tafel wil.

Ik heb wel mijn best gedaan om er een goed huis voor te vinden. De Tafel  gaat naar de de moeder van een lieve vriendin. Naar José en ik weet dat er daar met respect met De Tafel wordt omgegaan. Ook daar zullen er kinderen aan De Tafel rommelen en zullen er wijntjes aan gedronken worden. Er zal nog steeds aan De Tafel gelachen, gehuild en gefeest worden. En dat is goed, want daar houdt hij zo van, De Tafel...

Dag Tafel, wij zullen je erg gaan missen en komen je zeker opzoeken!

Waar rook is

Vanavond om kwart over negen stuurde ik Jeppe naar bed. Te laat, maar het was te warm boven en hij was nog zo druk in zijn hoofd en hij was nog niet moe en het was zo gezellig bij mij beneden.
Vooruit dan maar, op voorwaarde dat hij zonder zeuren vertrok. En dat deed hij.
Jammer dat hij na vijf minuten weer beneden stond...
"Ik zie rook uit mijn raam!"  En waar rook is, is vuur. Dus ik ging kijken, eerst gewoon buiten en toen vanuit zijn slaapkamerraam. En ja er was rook. Rook op een plek, waar het niet hoorde te roken.
En wat doet een weldenkend mens in zo'n situatie?? Een weldenkend mens rolt niet de tuinslang uit, want die is tien meter en dat redt ie niet. Nee, een weldenkend mens belt 112. Want daar zijn ze voor.

"112, politie! brandweer! ambulance!" Snauwend, alsof die mevrouw het werk echt niet leuk vond.

Verbouwereerd zeg ik: "Politie". Ik krijg een aardige meneer aan de lijn. Leg de situatie uit, ook waar we rook zien. En waar ze het spoor over moeten.

Omdat ik niet het idee heb, dat het helemaal duidelijk is, besluit ik de honden uit te laten en de boel in de gaten te houden. Jeppe blijft toezicht houden vanuit zijn dakkapel.
Na een kwartier zie ik een politiebusje, het stopt bij het bord Verboden in te Rijden. Keert en verdwijnt uit het zicht. Even later zie ik ze weer. Ongeveer 500 meter naar links, maar aan de goede kant van het spoor. En dan zijn ze weer weg.
En dan gaat deze dame zelf maar eens van dichterbij kijken. En eerlijk is eerlijk, het is slecht te zien.

Plots rijdt mij een politiebusje tegemoet. Ik schrik, kan net Dries aan de kant sturen en houd het busje tegen.
Ze ruiken wel wat, maar vermoeden dat er niets aan de hand is. Ze beloven het in de gaten te houden, zullen nog een paar keer een rondje rijden. En vragen of ik ook nog even uit het raam wil kijken.
Dat beloof ik. De heren zwaaien nog even naar Jeppe in de dakkapel.

Tot nu toe zie ik geen vlammen, heb ik ook nog geen sirenes gehoord en zal het loos alarm geweest zijn.

Ga zo nog even kijken uit het raam. Want waar rook is, is meestal ook vuur!

Al onze medewerker is in gesprek!

                                                         

Op mijn werk hebben  we een pinapparaat. En de firma, die het apparaat geleverd heeft, voert iedere week een automatische update uit. Dat gebeurt 's nachts. Hebben we dus nooit last van.

Tot vorige week. Het viel ons wel op dat de tekst veranderd was op de bon en dat er iets heen en weer ging op het schermpje tijdens het pinnen.
Maar ja het ding deed het en dan zijn wij allang blij. Ons pinapparaat heeft namelijk de gewoonte om stuk te gaan op vijf en vierentwintig december, winkel vol en zie dan maar een monteur te krijgen!

Maar vorige week donderdag ging alles goed. Tot het half zes was en er een dagafsluiting gemaakt moest worden. Dat lukte niet. Mijn collega's hadden geen zin meer om de helpdesk te bellen en besloten dat er de volgende dag weer een dag was!
Om half tien heb ik de helpdesk gebeld: Een keuzemenuutje. Ik koos optie 3: de CTAP-update.
Een metalig muziekje en iedere dertig seconden de mededeling :"Al onze medewerkers zijn in gesprek".
Ondertussen help je dan klanten en begin je met de mededeling dat je een telefoon aan je oor geplakt hebt en dat je dat erg vervelend vindt. Gelukkig zijn het allemaal lieve mensen en hadden ze er alle begrip voor.

Na ruim twintig minuten verandert het muziekje in gepiep en komt er een stem aan de andere kant van de lijn! "Goedemorgen, waarmee kan ik u helpen?" Ik leg uit wat mijn probleeem is. Het antwoord is simpel:"Dan moet u even op de site kijken, daar staat het precies!"

Werkelijke doodse stilte aan mijn kant van de lijn, stomverbaasd! Had ik daar twintig minuten een telefoon tussen mijn oor en schouder staan klemmen? Kennelijk wel.
Toen ik van de schrik bekomen was, vroeg ik aan de mevrouw of het niet mogelijk was om deze mededeling in het bandje te verwerken. "Nee, mevrouw, dat kan niet hoor. Dat is zo lastig voor ons!" Weer doodse stilte van mijn kant. Ik wist echt niet meer wat ik moest zeggen!  Het gesprek werd beëindigd en ik bleef nog even vertwijfeld staan met de hoorn in mijn hand!

Natuurlijk stond het heel duidelijk op de site vermeld en was de daguitdraai zo gemaakt.

Maar omdat ik toch vond, dat ze de mededeling WEL op het bandje konden vermelden, besloot ik een klacht in te dienen:

KLACHT
Afgelopen week hebben wij een CTAP update gehad op ons pinapparaat.
Gisteravond kregen wij het niet voor elkaar om een daguitdraai te maken. Toen wij vanmorgen daarover belden, kregen we een keuze bandje, kozen optie 3, hebben ruim 20 minuten in de wacht gestaan en kregen toen te horen dat het op de site van Alvira stond.
De mevrouw die ik aan de telefoon had vond het maar gezeur en reageerde TE onverschillig op de tip om de mededeling misschien op het bandje te zetten.
Een dergelijke mededeling scheelt namelijk:
A) een hoop tijd voor de winkelier
B) een hoop opgebouwde ergernis voor de winkelier
C) uw medewerker een boze klant
D) een stijve nek

Met vriendelijke groet,
Marjet Hamel
Boekhandel Koningshoek

Toch een duidelijk verhaal lijkt mij.
De volgende dag was er antwoord van de helpdesk:

Geachte hee/mevrouw,

Onze oprechte excuses dat wij telefonisch voor u onbereikbaar zijn. Wij kampen momenteel met een grote drukte en zijn bezig dit zo snel mogelijk op te lossen.

U kunt als volgt een dagtotaal uitvoeren:

U gaat op transactie staan en drukt op menu, daarna gaat u op beheer staan en drukt weer op menu, vervolgens gaat u op totaal staan en drukt u weer op menu. Hierna kiest u voor sluit en dan OK.

Ik hoop u hiermee voldoende geïnformeerd te hebben.

Met vriendelijke groet,

Volgens mij helemaal niet het juiste antwoord op de klacht, maar ik ben bang dat er niet meer inzit.

                                                     

Moederen

Al meer dan veertien jaar geleden werd ik moeder. En van te voren heb je daar ideeën over. Je weet precies wat voor moeder je gaat worden, wat je wel en niet goed gaat vinden. Je gaat niet op je moeder lijken.
Kortom een droombeeld.

Ik zou namelijk moeder worden van een groot gezin en het zouden allemaal jongens worden. Toch zeker vier jongens...
En ze zouden leuk zijn en aardig en vriendelijk en beleefd. Een droombeeld dus...

Totdat er eind 1996 een Pickwickreclame kwam: Een moeder met een snoezig dochtertje, die thee dronken uit een poppenserviesje bij een poppenhuis. Dat wilde ik ook!!  En ik kreeg een meisje, Judith. Jullie hebben al wel over haar gehoord of gelezen. Gelukkig was het een "Meisjes Meisje"!

Bijna drie jaar later kwam Jeppe, mij leek het wel leuk om een soort "PetjePitamientje" jongetje te krijgen.

Door omstandigheden kwamen er niet meer kinderen bij. Jammer, maar helaas...

Judith kreeg een poppenhuis en een theeservies. Het poppenhuis is niet zoveel gebruikt en thee uit haar serviesje vond ze geen succes. Daar spatte mijn droombeeld uit elkaar. Jammer, maar we drinken nu gewoon gezellig thee of koffie. In gewone kopjes zonder poppenhuis.

Jeppe bleek wel een Petje Pitamientje. At pindakaas tot hij het op een beschuit at en het niet meer lustte . Hij liep de eerste vier jaar van zijn leven op rubberen kaplaarsjes. Hij versleet ze echt! Gaten in de zolen en altijd bananenvoeten. Badstoffen pyama's en een hoog knuffelgehalte. Heerlijk gewoon.

Nu zijn ze 11 en 14 jaar. Prépuber en überpuber. Meest gezellig, maar op alletwee zit een kop!
Ik sta iedere dag wel weer een keer verbaasd. Jeppe is stoerder, beweegt zich voort op zijn step, nog een wonder dat het ding niet mee naar bed gaat. Hij probeert iedere keer weer zijn grenzen te verleggen, iets later naar bed, iets later thuis. Iets grotere mond en dat is wel jammer.
Maar het is een fase en daar komen we doorheen!

Judith gaat ineens wel hard, er is een vriendje. Er is een baantje en er is vooral een eigen mening.
Het vriendje heb ik ontmoet en het is een leuk jong. Hij heeft zelfs spaghetti voor haar gekookt!
Zaterdag begint ze met werken bij de Pannenkoekenboerderij: bestek in servetjes rollen, het terras klaarzetten en afwassen.  En dan op zondag weer.
Ik vind het prima en ze kan er niet op achteruit gaan.
Die eigen mening is een ander ding, want ze heeft er recht op. Maar het ontbreekt haar nog een beetje aan tact. Ze deelt haar mening niet, ze meldt haar mening en daar is een verschil en dat loopt wel eens mis.
Komt bij dat we karaktertechnisch overeenkomen en dus botsen!

Mijn idee van moederschap is wel veranderd en wordt regelmatig bij gesteld. Ik ben zo blij dat er overal om mij heen mensen zijn met dezelfde problemen. Dan kan je nog eens om advies vragen.

En als ik heel eerlijk ben, zou ik in 1996 gezegd hebben, dat ik een droommoeder zou zijn. Dat ik niet hezelfde zou doen als mijn moeder, maar soms betrap ik mezelf.  De beste moeder die er is, ben ik niet, want terwijl ik mijn kinderen naar eer en geweten opvoed, voeden ze mij ook op....

Gat

Vorig jaar werd ik wakker van een soort getik.
Een staccato tikkend geluid.
In volume toenemend.
Geen idee wat het was en waar het vandaan kwam. Ik viel weer in slaap.

Daarna gebeurde het vaker en het viel me op dat het dan altijd hard waaide en regende, buiten.
Ik kon niet vinden waar het binnen tikte.
Tot het op een nacht me zo begon te irriteren dat ik de wacht hield op de gang. Splatsj een druppel op mijn neus!
LEKKAGE! En daar heb ik een hekel aan...

De hele nacht niet geslapen en de volgende dag een dakdekker gezocht op google. Een paar uur later al stond er een schriel mannetje voor de deur.
"Mijn naam is Haas, Beun Haas", zei het mannetje. Maar ik voelde al te veel nattigheid om het op te merken.
Via Jeppes dakkapelraam nam de man polshoogte. "Het kiert bij de schoorsteen en dat kan ik afkitten", zei het mannetje. Mij leek het een geweldig idee, want ik was het zat om handdoeken op de grond te hebben liggen om geen getik te horen.
Een week later kwam BH te M weer terug voor het kitwerk. Ik was even niet thuis en hij bedacht dat hij best via de tuin van de buren kon en dan over de daken kon lopen. Gelukkig is de buurman een schatje...

Het regende een tijdje niet zo hard en ik sliep in de gelukkige onwetenschap dat mijn dak weer overal tegen kon.
Maar het gingen sneeuwen en dooien en regenen en ik hoorde weer het getik op de overloop. Vloeken en tieren natuurlijk.
BH te M vond mij niet aardig toen ik zei dat het niet goed gedaan was en had voorlopig geen tijd voor me.
De aannemer om advies gevraagd, hij kwam vanmiddag en heeft een dakpan vervangen, een dakpan met een heel groot gat erin. Dat gat zat er gezien het mos al een tijdje in...
Ik hoop dat het vannacht gaat gieten en waaien en dat het dan niet gaat lekken. Dat zou leuk zijn en de aannemer tot een echte held maken!

Leuke avond

                                                                  

We hebben in Maassluis een theatertje, Het Schuurkerkje.
Het Schuurkerkje dreigt helaas ten prooi te vallen aan de bezuinigingen op het culturele vlak. Daarom was er vandaag een speciale dag. Twee voorstellingen met Maassluis talent. Volgens sommigen een Culturele Avond. Dat heeft bij altijd een negatieve klank, dan zie ik weer de leerlingen die docenten nadoen, denk ik aan de "Wistjequiz" en hoor ik de valse noten van de blokfluiten en gitaren. Met andere woorden een soort terugtocht naar de Middelbare School...

Niets bleek minder waar. De dansschool deed diverse optredens, de stadsdichter had mooie gedichten, een komisch duo, zangeressen en een goochelaar.
Die goochelaar was erg geestig, al kwam dat toch ook wel een beetje door een paar dames in het publiek. Gierend van de lach zaten ze in hun stoeltjes. En natuurlijk kon het niet uitblijven: Er moest er eentje het podium op. Ietwat schuchter werd ze, omdat er opeens volop naar haar gekeken werd en haar vriendinnen snikkend en vooral veilig in hun stoel bleven zitten. Maar het was leuk en geweldig.
Ik was verbaasd door het talent in Maassluis. En ik hoop dat de gemeenteraad inziet dat een klein podium behouden moet blijven. Want hoe intiem is het om met maar honderdvijftig mensen naar een voorstelling te kijken. Waar een pauzedrankje gratis is en er ruimte is om ook na de voorstelling nog na te genieten....

Blik op de weg

                                                  
We hadden gisteren een feestje. Een honderdjarigen feestje. Dwz Marieke en Harold werden alletwee veertig en zijn twintig jaar bij elkaar!

Altijd wel een gedoe, tomtom instellen, zorgen dat er getankt is. En op tijd weg. Dat laatste ging eigenlijk wel soepel.
Toen het de weerbarstige puber duidelijk was dat ze echt mee moest, stond ze samen met haar broertje keurig klok drie klaar. Ik niet, natuurlijk. Mijn haar wilde niet, moest nog een paar keer plassen, had nog dorst, dus weer plassen.
Maar we gingen onderweg, richting Beuningen. Dat ligt bij Nijmegen, en is dus rechtdoor op de A15. Niet zo heel moeilijk. Ook het laatste stuk ging goed, de tomtom wees alles goed aan. Zelfs het parkeren, in een woonwijk op zaterdagmiddag, ging voorspoedig. Er reed net iemand voor de deur weg! Het geluk is met de dommen.
Het feestje was gezellig, er waren ooms en tantes en natuurlijk ook de (gewezen) schoonouders. Ik ben weer lekker op de hoogte van de familie. Wat zijn het allemaal een lieve schatten!
Judith heeft lekker zitten smsen en pingen en jeppe verdween met achterneef en achternichten in het zwembad. We kregen een heerlijke bbq!

Om negen uur gingen we weer weg. Tenslotte is het nog anderhalf uur rijden naar huis!
We besloten om lekker de Ipod aan te zetten en dat houdt in dat de tomtom niet aanging! Slim? NEE NATUURLIJK NIET! Het was buitengewoon dom. Het eerste stuk ging nog wel, dwz de eerste 500 meter. Daarna nam ik een verkeerde afslag en kwam terecht waar ik niet wilde zijn. Na een kwartier toch maar dat ding aangezet. Die meldde ons hoe we moesten rijden. Jammer genoeg was er een wegomleiding. Heb ik weer. Natuurlijk nam ik ook nog een verkeerde afslag, hebben we op een stuk weg gereden, dat nog niet op het apparaat stond en hebben we drie keer op dezelfde weg gereden. Als ik nou direct de gele borden met een B had gevolgd....
Uiteindelijk verscheen er een bord ROTTERDAM.
Ja en dan is het gewoon weer rechtdoor op de A15.

Jeppe heeft heerlijk een uurtje geslapen en Judith en ik hebben gezongen: Doe Maar de Musical. We hebben samen gesproken over allerlei dingen. Over vriendschappen, over hoe mensen je kunnen kwetsen en teleurstellen en over "de eerste keer", hoe oud ik was en of het echt leuk is, de eerste keer.
Ja we hebben er een uur langer over gedaan, maar zulke momenten kunnen wat mij betreft niet lang genoeg duren....

Kort en Klein

Over het feit dat ik niet klein, maar kort ben, heb ik het al een keer gehad.
Dat ik (soms) een kort lontje heb is ook algemeen bekend. Dat is ook niet zo erg.
Ik doe me niet groter of langer voor dan ik ben.
Ik heb zelfs een klein katje en een klein hondje.
Mijn auto is niet zo klein, maar ook weer niet een tractorformaat!

Maar ik heb zo'n hekel aan kleine autootjes.
Vandaag ook weer in de parkeergarage bij het ziekenhuis: Die is weer open!
Alleen de benedenverdieping is nog dicht, jammer, want daar moet ik zijn.

Tijdens mijn zoektocht naar een plekje, heb ik toch een paar keer me bijna vergist. Natuurlijk staan er hele grote en hoge auto's, maar die zie je tenminste.
Een heleboel plekken leken leeg te zijn...
Helaas, er stonden kleine rotautootjes, zover mogelijk naar voren gereden. Makkelijk kon er nog een autootje bij in de parkeerhaven.

Is het nou werkelijk zo ingewikkeld om je auto zichtbaar neer te zetten? Er gaat echt niemand voor staan, toch...

Lente

Het is lente en dat is te merken. Overal komen voorzichtige bloemknopjes boven de grond. Guus heeft de liefde ontdekt, maar daar hebben we een prikje ingestoken!
Ik werd wakker met een zonnetje in mijn gezicht en een zingende merel op de balkonrand! Daar word je blij van!

Toen ik Dries en Guus uit ging laten, viel me een ongewoon luidruchtige drukte op het perron op. Het is een heel lang perron en er is een stukje waar bijna nooit iemand staat.
Daar zaten op een hekje vier luidsnetternde eksters. Toen ik goed keek, zag ik wat ze aanmoedigden. Op het perron zelf bevond zich een kluwen kauwtjes. Ik denk dat er een meisjeskauw was, de rest waren mannetjes. Druk bezig om hun voortbestaan zeker te stellen. Arm meisjeskauwtje, eindelijk had ze zich weten te bevrijden, probeerde te vluchten, maar werd een paar meter verder weer tegen de grond geduwd. De eksters hadden het niet meer, opgewonden sprongen ze op en neer op hun hekje.
Maar ja het is weer LENTE en dus hoort het er bij! Ik heb mijn wandelingetje vervolgd met mijn neus in het zonnetje.

Eigenwijs

Vaak krijg ik te horen dat ik eigenwijs ben. Waarom? Ik zou het niet weten! Nee, dat is niet waar. Ik ben namelijk tamelijk eigenwijs. Het is de afgelopen tijd al regelmatig gezegd.
Ik vind namelijk dat ik best een konijnenkooi kan schoonmaken met 1 hand, het huis kan stofzuigen, kan koken en boterhammen kan smeren.
Dat dat allemaal niet helemaal zo werkt, daar ben ik na een week wel achter. Dus ik accepteer hulp. Oké met mate, maar ik geef een beetje toe!
Dat eigenwijs zijn een karaktertrek is die genetisch is, is niet zo'n grote verrassing. Maar dat Judith het zo vreselijk overdrijft, is een beetje jammer.

Maandag komt er iemand om haar kamer te behangen en te schilderen, dus de kamer moest LEEG!
Ik kon niet helpen met het verslepen van meubels. Want die ene arm zit nog steeds in het gips. Jeppe mocht niet helpen, net zomin als al die mensen die spontaan hun hulp aanboden. Nee, Judith deed het allemaal helemaal alleen. Maar het is gelukt! De kamer is leeg! Dwz haar bed en kledingkast staan er nog, maar dat is dan ook alles.
Ze heeft nu wel een zere rug, maar een tevreden gevoel!
Ik wil alleen niets meer horen. Nooit meer "MAHAM" als ik iets minder slims doe. Nooit meer "Doe dan niet zo stom!" als ik teveel gedaan heb.
Ze mag niets meer zeggen! Jammer dat ze niet klaagt, dan kon ik overlopen van leedvermaak. Eén troost, alles moet nog weer teruggezet worden...

Zus

Ik lees dat het "Zusjesweek" is en ik heb een zus. Vandaar deze blog.

Mijn grote zus heet Maaike, is nu 44 jaar oud, getrouwd en moeder van drie kinderen.
Vroeger waren we soms water en vuur, maakten gezusterlijk ruzie en konden we ook gezellig samen een muziekstukje opvoeren. Dat laatste liep meestal op huilen uit, maar daar leerden we weinig van! Een jaar later stonden we er weer...
Ik moet wel eerlijk bekennen dat het mislukken van deze muzikale duetten grotendeels mijn schuld was.
Maaike speelde piano en viool, studeerde daar ook hard voor.
Ik streek wat nonchalant over de snaren van mijn cello, terwijl ik ondertussen een boek las.
Toen we alletwee het huis uitwaren, leerden we elkaar waarderen. Natuurlijk slaan we elkaar nog wel eens verbaal de hersens in, maar dat is goed. We janken dan even en verklaren elkaar weer de zusterlijke liefde.
Mijn zus is een bijzondere vrouw, ze heeft gestudeerd en afgestudeerd microbiologe. Is gepromoveerd, mag Dr.Ing. voor haar naam zetten.
Heeft meegewerkt aan een studiemethode voor natuur- en scheikunde. Ze is echtgenote, moeder, dochter en zus. Op dit moment werkt ze voor de epilepsievereniging. Ze zet zich in voor kinderen als Bram, mijn grote neef, die een zware vorm van epilepsie heeft en daar heel veel zorg voor nodig heeft. Ze is een stoere vrouw, met doorzettingsvermogen en een groot gevoel voor humor.
Ze blogt, goed en met veel humor!
http://www.avontureninandersland.blogspot.com/
Ik vind mijn zus een topvrouw, een powerwoman en ik wil jullie laten weten dat ik trots op haar ben!

                                                   

Vrouw achter het stuur

Vandaag moest ik naar het Erasmus voor de Anesthesie. Inloopspreekuur tussen 8.30 en 14.30uur.
Ik besluit op tijd weg te gaan: kwart voor acht! De Jeetjes moeten zichzelf even redden, maar de broodtrommels staan klaar, dus dat gaat wel lukken!
Uiteraard heeft het vannacht voor het eerst in weken gevroren en kan ik met de ruitenontdooispray aan de slag. De binnenkant van de auto beslaat direct en dus kan ik ook nog met doekjes aan de slag.
Tien minuten vertraging.
De snelweg werkt mee, dus dat is prettig. Maar aangezien ik alleen maar via Schiedam bij dat ziekenhuis aankan komen, sta ik in Schiedam toch stil. Weer vijf minuten.

Eindelijk rij ik in Rotterdam op de Westzeedijk, heerlijk rustig en net als ik bijna bij de afslag naar de parkeergarage ben, valt mij een meneer in veiligheidsjakje op. Hij stopt bij iedere auto om een papiertje te geven en een praatje te maken.
Ik ben benieuwd.
"Goedemorgen mevrouw, u kunt niet de parkeergarage in!"
"Hoe bedoelt u, meneer"
"De parkeergarage is gesloten wegens werkzaamheden. U kunt parkeren in de garage aan de G.J. de Jonghweg en dan met de pendelbus naar het ziekenhuis."
(Nu is het parkeren bij het Erasmus al een tijdje een drama, wegens allerlei verbouwingen moet de patient of bezoeker een redelijke extra dertig minuten reistijd inplannen.)

Nou was ik niet in de stemming voor dit soort mededelingen en een welgemeend doch zeer onbehoorlijk woord ontglipte me. De meneer kijkt alsof hij de hele dag dit soort woorden hoort en ik vind dat ik fout ben en bied mijn verontschuldigingen aan. De man is ook alleen maar de brenger van slecht nieuws.
Ik krijg een briefje met een routebeschrijving erop.
"En dan neemt u de DERDE afslag!" zei de man nog.
Ik neem de tweede en dus de foute afslag. Maar weer keren bij de volgende verkeerslichten.
Dan kan je kiezen tussen de linker en de rechterbaan en omdat ik naar rechts zou moeten, kies ik voor de rechterbaan. Dat is ook fout en ik rijd pardoes de Maastunnel in. Vloekend en tierend zit ik in de auto. Weer keren en ondertussen dan toch maar de Tomtom inschakelen.
Had ik natuurlijk eerder moeten doen, maar ja ik ben eigenwijs.

Eindelijk arriveer ik dan bij de parkeergarage. Het busje staat al te wachten en ik mag instappen. Aangezien het inmiddels tien voor negen is en het eind van de reis (en het toilet) in zicht is, geef ik me over aan het ritje van tien minuten.

Het hele bezoek aan de anesthesist was een eitje bloeddruk: vragenlijstje en even praten met de dokter. Hij was leuk, die wil ik wel bij de operatie hebben. Hij kon helaas niks beloven.
Hij kon ook niet beloven dat ik als eerste mocht en dan om twee uur naar huis. Heb nog aangeboden dat hij met naalden in me mocht prikken, als hij zijn best hiervoor zou doen. Maar dat boeide hem niet.

Nu tel ik af naar 2 februari. Maak me uiteraard zenuwachtig over de operatie, gaat het zin hebben, durf ik te hopen dat de pijn echt minder zal zijn of is het een kwestie van "Nee heb je en ja kan je krijgen!"
Verder moet er natuurlijk nog een hoop gebeuren voor die tijd: Huis schoon, bedden verschonen, hond naar de kapper (zelf misschien ook), wat dieren in laten enten, zorgen dat er genoeg makkelijke maaltijden in de vriezer liggen. En oefenen in wat dingen die ik zonder na te denken met rechts doe, maar dan echt even niet kan.
Dat zal allemaal wel lukken, daar twijfel ik niet aan....

Overpeinzing

Een nieuw levensjaar is weer aangebroken. Mijn 43ste!
Als ik terugkijk op mijn vorig levensjaar, doe ik dat met genoegen.
Het was een overwegend goed jaar. Voor mij persoonlijk was het goed, in mijn omgeving waren en zijn er hier en daar zorgen. Kleine dingen, maar ook wel grote en echt vervelende dingen.
Dit jaar zijn er mensen uit mijn vrienden- en kennissenkring verdwenen, om diverse redenen.
Er zijn ook mensen bij gekomen, kennissen maar ook goede vrienden.
Daar ben ik blij om en dat koester ik.

Wil niet

 

Volgende week is het weer zo ver! Ik ben jarig en als er iets is waar ik een hekel aan heb, dan is het mijn verjaardag!
De verjaardagen van Judith en Jeppe vind ik geweldig. Ik ga los met bakken en braden en geniet van het feit dat ik best een leuke gastvrouw ben...
Maar met mijn eigen verjaardag sla ik dicht. Eraan denken geeft me de kriebels, raak ik geïriteerd en klap ik dicht.
Ik wil mijn verjaardag dus gewoon niet vieren. Dat roep ik al jaren, maar dit jaar is het zover! Mijn goede voornemen voor 2011.
Ik ga die dag iets doen wat ik leuk vind, een dagje uit met mijn kinderen en mijn zusje en haar gezin. 's Avonds uit eten met elkaar. Gewoon lekker ontspannen weg van alles en iedereen.

Dus het spijt me voor alle verjaardagvierders, ik vier het niet, wil geen kadootjes. Misschien volgend jaar weer....