Klikken

Toen Dries kwam, ben ik nooit met hem naar hondenschool geweest. Dries luisterde meestal wel en had door hoe het allemaal werkte.
Toen kwam Guus: luistertechnisch een ander verhaal dan Dries. En een cursus leek me wenselijk en bijzonder handig. We leerden "zit" en "volgen". "AF"weigerde hij stelselmatig en de truuk om hem dat te leren door hem onder je been door te sturen, is niet handig bij een hondje van 15cm hoog. Guus vond school overigens gewekdig, maar daar heb ik al eens over geschreven.
http://hetzwareschaap.blogspot.nl/2010/09/guus.html
Ik heb een hoop geleerd tijdens die cursus. Het fijne was ook wel dat het allemaal zo relaxed was.

Norbert leek mij ook wel geschikt voor een cursus. De puppencursus was een feestje, hij vond alles echt enig.
De oefeningen en de koekjes en de juf. De andere hondjes vond hij een beetje groot. Maar de oefeningen deed hij en eigenlijk nog best goed ook. Zelfs "AF" kan hij! Dus werd er een diploma gehaald! Hieperdepiep Hoera.

En door naar de cursus voor de Jonge Hond. Afgelopen dinsdag was er de eerste theorieles. En die duurde me een partij lang!Volgende week dinsdag is de tweede theorielies, waar ik me gelijk voor afgemeld heb. Die les heb ik bij Guus ook gehad en ik kon mij herinneren, dat ook die avond heel lang duurde. En dat we een dvd gaan bekijken over kalmerende signalen.
Ik kijk liever thuis gewoon tv met mijn bloedjes op de bank....

Tijdens die les van dinsdag werd ons verteld dat we met een KLIKKER gingen werken. Nou heb ik een probleempje, ik kan geen klikker indrukken. Daar heb ik simpelweg de kracht niet voor.
Gisteravond was de praktijkles. Ik had de opdracht een woord te verzinnen, dat ik kon gebruiken terwijl de rest met hun klikkertje oefende. "KLIK" leek me wel grappig. En Norbert zal het eigenlijk worst zijn. Als hij maar worst krijgt.

Uiteraard kwam er commentaar, dat het belachelijk was om me niet aan de les aan te passen. Ik heb het maar even uitgelegd, waarom ik niet met een klikker kan werken. Ik heb ook mijn twijfel over het kliksysteem gemeld. Het lijkt me gewoon zo prettig dat mijn hond op mijn stem reageert.
De juf snapte het, de rest vindt me stom. Jammer dan.
Ik weet gewoon dat klikken niet mag!

Kaartje schrijven

Deze keer een vrolijker blog, dan mijn vorige van eind juli.

Dries wordt nog steeds vreselijk gemist, al is het alleen maar vanwege het feit dat we een blik met koekjes op tafel kunnen laten staan, zonder dat het deksel met beleid verwijderd wordt en dat alle koekjes genuttigd worden.

Inmiddels heeft Norbert onze diereninboedel met zijn aanwezigheid verrijkt. Norbert is een kleine kanninchen teckel, net als onze Guus. Erg lief en aanhankelijk en ondernemend.

Tijdens mijn vakantie zat ik wat lekker oude tijdschriften te lezen, daar kwam ik een artikel tegen over postcrossing. Dat leek me wel wat. Want behalve reclamepost en rekeningen ligt er weinig leuks op de deurmat. 

Het principe is eigenlijk: Stuur een kaartje, krijg een kaartje. 

Je schrijft je in op de site www.postcrossing.com. Daar maak je een profiel aan en dan mag je op de knop SEND drukken. Je koopt vijf leuke ansichtkaarten, de juiste postzegels en je schrijft vijf leuke verhaaltjes. En die kaarten stuur je dan naar de adressen, die je hebt opgekegen. Willekeurige adressen over de hele wereld. En dan is het wachten, want de ontvanger moet aangeven dat je kaartje ontvangen is. Als dat gebeurd is, krijg je een mailtje: HURRAY! Good news, one of your postcards was received. En dan mag je weer op SEND drukken.

Omdat ergens op deze aardbol nog iemand op SEND heeft gedrukt, is er ook een kaartje naar jou onderweg. Dan kom je thuis en ligt er een gezellig kaartje op de deurmat. Zomaar tussen de stomme post!

Inmiddels ben ik ook lid geworden van een facebookgroep, allemaal gelijkgestemden, die allemaal leuk kaartjes verzenden en ontvangen. We laten aan elkaar zien wat we hebben ontvangen en ook wat we gaan versturen. En we hebben een hoop lol onder elkaar. Gezellig!

Ik heb een nieuwe hobby, ik heb nieuwe mensen leren kennen en ik waardeer de kunst van het kaarten schrijven weer!

Want we kunnen elkaar wel leuk fotootjes sturen via internet. En elkaar via facebook of twitter uitnodigen voor van alles en nog wat, schijnt wel eens mis te gaan. Heb je ineens duizenden mensen op je Sweet Sixteen. Zoveel chips en breezers heb je natuurlijk nooit in huis gehaald....

Over twee maanden wordt Judith 16. Misschien geeft ze een feestje, misschien ook niet. Eén ding weet ik zeker. Er komen handgeschreven uitnodigingen via de post. Met een RSVP erop, en polsbandjes. Genummerd!!!! 

Dag Dries....

"Doe niet zo idioot, je hebt twee kleine kinderen, drie katten, een baan en je doet het allemaal alleen!", zeiden mijn ouders ruim tien jaar geleden. Ik wilde namelijk een hond. Maar ik luisterde niet, ging bedenken wat voor soort hondje het moest worden. Een terrier, maar welke? Maar een rashondje heeft een nadeel: de wachtlijst en ik kan niet zo goed wachten...
Er werd een advertentiekrantje gekocht (pré Marktplaatstijdperk) en daar stond de advertentie: Diverse pups te koop, mogen direct mee. Gebeld en op naar Veldhoven in mijn kleine au
tootje, twee stuiterende kindjes van 2 en 5 achterin. Hoera, we krijgen een hondje.
We kwamen terecht in een rijtjeshuis, waar wel tien pupjes rondliepen. Een paar mochten er al weg, een ouder nestje. Twee harige zwarte bolletjes wol. Judith en Jeppe gingen voor het teefje, een zeer levendig hondje. Ik zat inmiddels op de grond met het reutje. Hij had zich heerlijk op mijn schoot opgerold en was in slaap gesukkeld. Ik was verliefd en ik was de baas.
Zo kwam Dries bij ons in huis. Een langharig zwart gevalletje met een dikke zwarte staart en hele, hele grote rechtopstaande oren. Vanaf dag 1 paste hij er tussen, de katten konden het goed met hem vinden en hij luisterde voor zo'n jonge hond erg goed.
Kortom een aanwinst, gezellig, ondeugend, geduldig en altijd vrolijk.
En niet alleen wij waren er blij mee, Dries begroette opa en oma met een blije lach en werd daarmee de meest geweldige kleinhond.

Af en toe had hij wat probleempjes. Zo toog ik een keer op zaterdagavond naar de dierenarts omdat hij bleef gillen. Meneer had een kleine hernia, maar pijnstillers deden een hoop goed.
Verder was er een darmprobleem. Met keurig het juiste voedsel in de juiste hoeveelheid, koekkluifjes en "normale" hondentraktaties was dat best in toom te houden. Soms ging het mis, vervelend maar Dries bleef vrolijk, blij en hongerig.
Toen er een grote bult op zijn rug verscheen, hebben we het een tijdje aangekeken. In januari is de bult operatief verwijderd, een grote wond op zijn rug, maar daar was al snel niks meer van te zien.

\

De bult kwam terug, eerst heel klein, maar groeide al snel uit tot een grote bult. Tijdens een bezoek aan dierendokter Bas werd het duidelijk: Dries heeft een kwaadaardige bloedvattumor. Maar of ik er nog een andere dierenarts naar wilde laten kijken. Dokter Ernst keek ernaar. Ja het was een tumor en ja het was te verwijderen. Maar de kans dat het terugkwam, was 80-90%. Dan "gaven" we Dries nog wel een half jaartje. Maar dan stond ik weer voor de zelfde beslissing......

Vanmiddag is Dries overleden, fijn in ons midden.
Dag lieve vriend...

Afscheid...

Op het moment dat je eerste kindje geboren wordt, ben je blij dat je alles in huis hebt en dat je zo wijs bent geweest om de kinderopvang te regelen. Want dat moest al voor je er überhaupt over nadacht om zwanger te worden.

En na een maand of twee moet je weer aan de slag en breng je je kleintje voor het eerst naar de crèche. De hele dag zweet je peentjes of het allemaal wel goed gaat en je drukt je collega's op het hart om je vooral te verbieden ieder half uur te bellen.

En zo tuttel je lekker voort, binnen de kortste keren zit je in een ritme, krijg je zelfs geregeld dat ook een ziek kind opgevangen kan worden. Kortom het gaat goed.

Waar je vooral niet aan wilt denken, is dat je kindje naar de Basisschool moet. Maar op een dag ligt er een grote witte envelop op de deurmat:

HELP, MIJN KIND MOET NAAR DE BASISSCHOOL!

Judith was bijna drie en Jeppe moest bijna geboren worden, we zaten midden in een verhuizing, dus ergens was er echt wel tijd om op zoek te gaan naar een basisschool.

Als je een school uitzoekt, houd je je met een aantal dingen bezig. Geloofsovertuiging, afstand school/huis en ook praktisch: Is er een overblijfmogelijk?
Ik had namelijk niet zoveel zin om in een uur tijd een kind te halen, te eten te geven en weer terug te brengen. Kwestie van slecht moederschap, ik weet het, maar het is niet anders.

Al snel kwam ik bij De Dijck uit. Judiths vriendinnetje Isabelle zat daar al en haar ouders waren erg tevreden.
Eind november 1999 mochten we op gesprek. Judith zat op de crèche en Jeppe was mee in de maxicosy.
De directeur van de school vond het helemaal leuk en vertelde enthousiast dat hij net opa was geworden. Ons was dat wel duidelijk: De kamer hing vol met babykleertjes en een groot bord:
Hoera Meester Paul is OPA!
De kleinzoon bleek Mats te zijn, en Mats' moeder en ik zaten samen op de zwangerschapsgym.

En toen moest ze naar school, mijn kleine Judith. Het eerste afscheid  was een feit.
Natuurlijk ging alles voorspoedig, Judith aardde zeer goed tussen al die grote kinderen en groette mij onbekende kinderen. Ook echt "grote kinderen van wel tien jaar".
En dan zei ze: "Die ken jij niet, mam!"

In 2003 was het zover: ook Jeppe mocht naar de basisschool.
Het tweede afscheid: geen kinderen meer op de crèche, maar twee kinderen op de naschoolse opvang.
Ik was wel een beetje verdrietig, want wat bijna zes jaar ook voor mij veilig was geweest, verdween. Gelukkig heb ik met een paar van de meiden nog steeds leuk contact.

Het eerste afscheid van de BSO was minder heftig, dat kwam ook doordat Judith uit school zelf er naar toe ging en dan ook zelf naar huis kwam. Dat was ook zo toen Jeppe van de BSO afging.

In 2009 ging Judith van de basisschool af. Dat was heftig en verdrietig en in de aula van de school stonden wel 50 huilende prepubers. Zelfs de grootste doerakken hadden het er moeilijk mee.
Een groot aantal ging naar dezelfde middelbare school. Die bleven bij elkaar. Judith ging naar een hele andere school. Ze ziet nog wel eens wat mensen van de basisschool, dan is het ook gezellig. Maar met elkaar afspreken zit er niet echt in.
De hele echte vriendinnen zijn gebleven. Isabelle en Judith zijn nog steeds dikke vriendinnen en ook met Franka is het nog steeds altijd gezellig.

Het moment dat Jeppe naar de middelbare school ging zou gelukkig nog heel lang op zich laten wachten. En zoals altijd met leuke dingen: de tijd gaat heel snel!
Op 26 juni hadden we de eind musical en op vrijdag de 29ste het grote, gezellige afscheidsfeest.
Ik had drie dozen tissues bij me, voor de wenende kinderen en hun ouders.
Weer een afscheid. Afscheid van de basisschool. Nu had ik geen kinderen meer op De Dijck. Basisschoolmoeder af!
Zoals juf Lisa zei: je hebt hier zo lang meegelopen! En dat is waar: ruim 11 jaar heb ik daar rondgelopen. Als hulpmoeder, ouderraadmoeder en overblijfmoeder. Het was leuk, maar ik draag dat stokje graag over.

Jeppe heeft sinds groep 3 met een aantal mannen een groepje gevormd: Jeppe, Jelle, Sebas, Bobbie, Sep, Ivo en Daan. De Mannen gaan volgend jaar allemaal naar een andere school. Beginnen alle 7 helemaal opnieuw. Maar hun band is goed en ik hoop dat ze nog lang de Mannen zullen blijven.
Wij, als moeders zijn vriendinnen geworden. Wij blijven elkaar wel zien en spreken. Dat zit wel goed...
We nemen echt geen afscheid!
http://www.youtube.com/watch?v=Suv6-FkQK00

Vis op het droge...

Elf jaar geleden is de tuin veranderd en er kwam in wat ik al lang wilde: een vijvertje. Gewoon een leuk klein vijvertje met een hoog randje. Dat vond ik veiliger met twee kleine kinderen.
In die vijver kwamen een paar plantjes en een paar goudvissen. Op de rand kwam een beeld te staan.
Kortom  een oase van rust.

De visjes werden groter, kregen babyvisjes en deden het leuk en goed. De plantjes deden het ook goed, te goed zelfs. Het werden er steeds meer en de kluiten werden groter en modderiger tot het moerrasig werd...

Ik heb elf jaar lang daar naar gekeken en bedacht dat het wel goed was. Tot afgelopen zondag.
Toen was het klaar en moest er een deel van het groen verwijderd worden. Maar omdat ik soms slim en verstandig ben, besloot ik dat het wel een dagje kon wachten. Totdat er iemand was, die sterk was en niets aan zijn of haar handen mankeerde.
Ik besloot te blijven zitten. Maar op mijn schouder zat dat kleine duiveltje, dat bleef vertellen dat het wel direct moest gebeuren. En dat gebeurde dus. De helft van het groen heb ik verwijderd. Het werd een zootje, maar dat was niet zo erg.

Helemaal blij met mezelf ging ik zitten. Omdat het water wat laag stond, even de tuinslang erin. Gelukkig met mijn vijvertje en met mezelf. Boekje erbij, pootjes in de lucht. Goed leven met Marjet.

En toen gebeurde het: Het water liep weg. heel langzaam, maar heel zeker. Gelukkig bleef er nog een beetje inzitten voor de visjes. Maar dat er iets niet helemaal in orde was, was me al snel duidelijk.
 DE VIJVER WAS LEK!

Wat nu te doen. Behalve balen, mezelf vervloeken. Juist: even rustig nadenken. En natuurlijk googlen: Vijveronderhoud Maassluis.
Goede gok! Op maandagmorgen gebeld en er kwam een mannetje kijken. Hij deed vroeger wel eens vijveronderhoud, maar daar was geen brood in te verdienen. Dus dat deed hij niet meer. Maar omdat hij het wel leuk vond en geen vertrouwen in  mij had, besloot hij mij te helpen. Ik moest de materialen betalen en een beetje arbeidsloon. En dan kwam hij op donderdag.

's Middags de visjes gevangen, nog wat rotzooi eruit gehaald: bootjes, balletjes, een speeltje van Guus en een paar badeenden.

Twee uur is hij bezig geweest, hele vijver leeg, nieuw zeil er in en water erbij. Mijn visjes zwemmen weer vrolijk rond, morgen krijgen ze nieuwe plantjes. En misschien komt er ook nog wel wat verse vis bij!
Dan nog even weer mooi weer en ik kan met een goed gevoel genieten van mijn vijvertje.
Ik heb er overigens van geleerd: Als ik de behoefte krijg om een dergelijke actie te ondernemen, google ik even voor een mannetje....

Bij de neus nemen

Jeppe heeft last van bloedneuzen. Niet zo af en toe eens een druppeltje, maar echte serieuze bloedneuzen. Regelmatig vertrekt hij op school met zijn doos tissues richting het toilet.
De juf vond het verontrustend en mailde erover.
Nou viel de heftige periode voornamelijk tijdens de vrieskoude. Van min achttien naar een warm droog lokaal van 21graden is een groot verschil en dat had zijn werking op Jeppes neus.

Toch is de kou al weer het land uit en blijft het bloed stromen. Vandaag dan maar naar de huisarts.
Onze eigen arts was er niet, maar de vervangster was ook erg aardig. Keek terug in het bestand en ontdekte dat hetzelfde neusgat ook in 2006 al een keer dichtgebrand was.

We worden door verwezen naar de KNOarts. Dezelfde als zes jaar geleden en in onze herinnering was het een aardige vrouw, goed met kinderen.
Om de tijd te overbruggen krijgt Jeppe een neusspray die de bloedvaatjes in toom moet houden.

Ik houd mijn hand op in de verwachting daar een handgeschreven briefje voor de specialist in te krijgen en een receptje om mee naar de apotheek te nemen. Maar nee, alles gaat digitaal tegenwoordig.

Het verwijsbriefje is met een druk op de knop bij het afsprakenburo van het ziekenhuis, die mij binnen 24uur ter gaan bellen om een afspraak te maken.  HUH????

Het receptje gaat met een volgend drukje op de knop naar de apotheek, dan ligt het zo al voor je klaar.
OKÉ...

Wij even naar huis, portemonnee gehaald en op naar de apotheek. Geen recept terug te vinden. Zie je wel, ik wil gewoon een papiertje in de hand en dan daarmee naar de balie. De apothekersdame belt met de praktijk en binnen de kortste keren rolt er een geel briefje uit de printer. Mooi gelukt.

Ik heb nu alleen nog een hard hoofd in die verwijsbrief en dat afspreken. Maar als ik een half uurtje thuis ben, gaat de telefoon. "Met het afsprakenburo van het Vlietlandziekenhuis. We bellen u om een afspraak te maken met dokter Elias. Schikt 2 april?

Ben er even stil van, wauw de wonderen van de moderne techniek!

Hulp

Al wel eerder heb ik geschreven over mijn rechterhand, die er steeds meer de brui aan begint te geven.
Zeker is er nog een heleboel mogelijk, maar een aantal zaken gaan niet meer helemaal zoals ik dat zou willen. Dingen vallen kapot, het is beter om een kampeerservies neer te zetten, dat kan tegen een stootje.

Bij een aantal dingen die ik wil doen, moet ik nadenken of het wel kan. Als ik moet werken, kan ik niet ook nog de was opvouwen. Ook leuke dingen moet ik inplannen. Lekker taarten bakken en kokkerellen is geheid een dagje rust.
Je zou zeggen dat het went en in zekere zin is dat ook zo. Alles went, zelfs pijn.

In verband met die rotte pols ben ik nu onder behandeling bij een ergotheropeute. Zij moet mij leren omgaan met mijn beperking en mij helpen om het te vergemakkelijken.

We zijn al een eindje verder, in mijn hoofd heb ik het weer redelijk op een rijtje. Nu nog de praktische zaken.

Een aantal dingen kan ik niet meer en daar baal ik van. Borduren is daar een van en dat vind ik het ergste, maar misschien vinden we ook daar een oplossing voor.

Vandaag hebben we geoefend met snijden met haakse messen.
Ik dacht dat ik voor de gek gehouden werd, haakse messen.  (Ooit heb ik in de bouwmarkt gevraagd naar een hoekse draaier. Kon niet op het woord "inbussleutel" komen.)
Wat een verademing, wat een genot.  Zonder al teveel kracht zetten kon ik een sinaasappel doorsnijden.
Ik voelde me geweldig. Had het idee dat ik er nog wel tien kon snijden!
Als een kind zo blij.

Ik had een site opgekregen en daar ben ik gaan kijken: www.vindeenhulpmiddel.nl
Wel een handige site, maar toch niet zo geweldig als ik gehoopt had. Ik ben verder gaan zoeken en kwam op de site www.zorghulpmiddelenwinkel.nl terecht.
Wat er allemaal niet te verkrijgen is: Haakse messen, sleutelomdraaihulpen, aangepaste kaasschaven en sokaantrekhulpen. 
Ik ga mezelf trakteren op een mes. Een haaks mes, om mijn leven te veraangenamen.
Ga nu vast een beetje voorpret hebben....

Kleine jongetjes.....

Nu Jeppe in groep 8 is aangeland, wordt het tijd voor belangrijke beslissingen.

Naar welke school gaat hij. Dat is uiteraard afhankelijk van een aantal factoren. De belangrijkste is toch wel: Hoe is de Cito test gemaakt. Dat is een spannend iets, want volgens Jeppe was de Cito drie keer makkelijk. Het duurde drie dagen, was drie dagen makkelijk. Dus vandaar drie keer makkelijk.

Ten moet er gekeken worden welke school leuk en ook geschikt is voor mijn kind.
Het is helemaal niet meer logisch dat je tweede kind naar de zelfde middelbare school gaat als je eerste kind.

Vroeger werkte dat allemaal anders. Vader en Moeder deden de selectie. Keuze uit christelijk, katholiek of openbaar. Aangezien wij nergens in geloofden, behalve in onszelf, gingen we naar de openbare. Dat was een erg leuke school en ik heb daar erg fijne jaren doorgebracht. Tot we gingen verhuizen naar Hilversum.
Daar bleek bij navraag Het Christelijke Comenius College erg goed aangeschreven te staan. Ik moest daar naar toe en ik vond het er niet zo heel leuk. Een wederzijds gevoel. En toen mocht ik voor de laatste twee jaar van mijn langdurige middelbare schoolcarriere een eigen keuze maken. Gelukkig een leuke afsluiter.

Tegenwoordig is het zelf kiezen de normaalste zaak van de wereld. Met school gaan ze een paar scholen af en de leerlingen krijgen aan het begin van het jaar een gids met heel veel scholen erin en alle open dagen en informatie avonden. Vanaf begin januari kan je dus met of zonder kind je voor laten lichten. Het einde van deze sessies is in zicht. Vandaag gaan we nog naar de plaatselijke middelbare school en na de voorjaarsvakantie naar het VOS in Vlaardingen. De school waar Judith al bijna drie jaar vrolijk ronddwarrelt.

Afgelopen week was er op het plaatselijke Reviuslyceum een meeloopmiddag. Alle groepen acht leerlingen uit Maassluis mochten wat speciale lesjes volgen en proefjes doen. Erg leuk natuurlijk, maar geeft niet helemaal een beeld van de dagelijkse gang van zaken.

Omdat het Vos niet in het bezoekprogramma zit, hebben we voor Jeppe een meeloopdagje aangevraagd. Gisteren was de grote dag. Hij liep mee met klas H1B en moest alle lessen volgen, een toets nederlands maken en twee uur gymmen.

Vanavond zijn we nog naar de informatieavond op het Revius gegaan en natuurlijk was het erg leuk. '
Je mocht op de klimwand klimmen, overal aanzitten en een negerzoen vacuum trekken. We zijn alleen in de practicumlokalen geweest. Waarom niet?
Omdat de keuze is gemaakt door Jeppe. Hij ging er naar toe voor de show.
Hij gaat naar het VOS.
Een pak van ons hart en een stukje rust in de tent.

Het licht zien....

Ooit kocht ik twee fietsen: een kleine damesfiets voor Judith en een gewone damesfiets voor mij.
Al heel snel wisselden we. Ik groeide niet meer zo in de lengte en Judith wel.
Door weer en wind heeft ze erop gefietst. Op en neer naar Vlaardingen.
De eerste jaren stond de fiets thuis buiten, maar toen gingen we de tuin veranderen. Er kwam een schuurtje in en de fietsen vonden hun plaats in de garage.

Maar afgelopen week hebben we de fiets totall los verklaard. Ik geef er geen cent meer aan uit. Ik geloof dat alleen de standaard nog een beetje functioneert. Het ding staat nu nog opgesteld in de tuin. We kijken er nog even naar. En van het weekend zetten we hem bij het station, niet op slot, briefje eraan: "Voor de eerlijke meenemer!"

Maar er ontstond een probleem. Judith was fietsloos. Tweetje geplaatst, berichtje op facebook. Marktplaats gecheckt. Geen damesfiets te bekennen. Vandaag maar naar Kortenhof in Vlaardingen, die had tweedehands damesfietsen. De keuze was snel gemaakt, de jongeman snapte ook wat we wilden.
Judith vertelde nog over haar oude fiets. Dat ze hem roze met goud gespoten had en dat ze ook de achterlamp mee had gespoten en dat die het dus niet meer deed. Ondertussen fietste ze rondjes en gaf snoezige meisjesgilletjes als ze weer net een fiets van een paar duizend euro ontweek of nog op tijd kon remmen voor ze naar buiten fietste.

Nog even na laten kijken en toen bleek dat madam nog wat vragen had. Of er ook sleuteltjes in het slot zaten en of ze alletwee wel voor die fiets waren. HUH???
 En of de verlichting het wel deed. Ja natuurlijk doet de verlichting het!
Maar ze was niet overtuigd en kon ook het lichtknopje van het achterlicht niet vinden. De jongeman fronste zijn wenkbrauwen, meldde dat dat ook op het achterlicht zat en niet op de reflector. En liet zien dat de lamp het echt deed. Toen kwam het lampje voor. Daar snapte ze niks van. Zo'n dinges op je wiel, hoe werkt dat dan.
De jongeman bleef geduldig, moest ook wel, want ze deed het schattig. Hij legde uit dat er op de dynamo een zwart stukje zat, daar stond het woordje PRESS op en daar moest ze op drukken. Grote ogen bij Judith. "Maar meneer, dan brandt het lampje nog niet!"
Fiets werd opgetild, wiel rondgedraaid en de lamp deed het. "Wat handig!", riep ze uit, knipperend met haar mooie kijkers.

Ze is blij fietsend naar haar vader gegaan, op haar nieuwe fiets. Het enige waar ze nog van baalt, is dat ze het ding voorlopig niet 'zebra' mag spuiten....

Nieuw jaar...

We zijn nu al een weekje bezig met 2012 en ik wil jullie allemaal het beste wensen. Ik hoop dat jullie een goede jaarwisseling hebben gehad en dat het nieuwe jaar, ondanks het onstuimige weer, toch voor iedereen goed begonnen is.

Hier in huis is het ook allemaal goed gegaan. Jeppe was bij zijn vader ("want die heeft wel vuurwerk en jij vindt knalerwten al eng!") en Judith heeft voor het eerst Oud en Nieuw niet in familiekring gevierd, maar bij haar vriendje Rick.

De hondjes waren ver weg van het geknal bij opa en oma aan het logeren en ik was daar ook.
We hadden het erg naar ons zin. Birgit, die ook allenig was, logeerde er ook met hond Pippin.

Op zondagochtend gingen we weer naar huis. Guus was wat chagrijnig en liep een beetje mank.

Bij thuiskomst had een van de katten een present gebakken in de keuken en terwijl dat opgeruimd werd, ontdekte ik een vers bloedspoor door de kamer, dat eindigde onder de kast. Guus! Een bloedende achterpoot. Bij controle bleek een van zijn nageltjes ondersteboven in zijn pootje te zitten. Dus naar de dierenarts, die een tangetje pakte, er een rukje aan gaf, het nageltje eruit trok en er een beeldig verband om deed.  Guus mocht weer mee naar huis en ging lijdend onder de kast zitten.

De volgende dag werd nog erger, wel uit en geen eten! Drie reiskratten stonden er klaar. Ik moest namelijk met drie katten en twee honden richting dierenarts.

Nu verwacht ik altijd dat er een cameraploeg klaar staat van "De Stoel" of "Man bijt hond". Zo'n programma waarin ietwat vreemde mensen gevolgd worden. Maar gelukkig: ze stonden er weer niet.
Wel stond er een dierenarts in opleiding, die met grote ogen de invasie aanschouwde.

 Guus en Olifant mochten er blijven voor een dagje en werden in de opvang gezet. Olifant is een sukkel, dus die vond alles best. Guus niet, die bleef piepen en janken en mocht in de behandelkamer komen. Toen wij het pand verlieten, werd Guus met een dekentje op een afgelegen plekje neergelegd.
Dierendokter Ad werd namelijk een beetje nerveus van zijn gejank, de dierendokter in opleiding vond Guus vooral een raar geval.

En toen was het stil in huis, erg stil. Ik kon de kerstboel opruimen zonder klierende kat en hond, een boterhammetje eten zonder een Olifant weg te moeten slaan. Eigenlijk was het wel saai...

Om vier uur mochten we ze weer halen. Olifant stuiterde de reiskooi uit, vrat zichzelf vol en denderde alsof er niets gebeurd was over alles en iedereen heen. Guus niet, Guus had een grote kap om, was beurs en boos en kroop onder de kast.

Wat maakte het verschil? Olifant had twee prachtige gezonde ballen, die er zo uitgehaald konden worden. Guus had een niet ingedaald balletje ter grootte van een gedroogde doperwt, die uit zijn lies verwijderd moest worden. ZIELIG!!!!!

Gelukkig mochten we de kap direct vervangen door een kattenrompertje en kon hij zich iets makkelijker bewegen. Maar Guus was in zijn kruis getast, super beledigd en vooral WOEST erg WOEST!

Dat laatste heeft tot vrijdag geduurd, gisteren kreeg ik een likje, maar zag in zijn ogen dat dat eigenlijk niet de bedoeling was...

Donderdag mogen de hechtingen er weer uit, het rompertje kan terug naar de eigenaar en is alles weer bij het oude.
Dat wil zeggen... Dries heeft een grote bult op zijn rug, daar komt donderdag een drain in, die tien dagen moet blijven zitten.

Ik vind het tot nu toe best een leuk jaar, maar of mijn honden het daar mee eens zijn?