Toen ik zes jaar was, leerde ik lezen. Dat is niets bijzonders, omdat dat ook, in de verre oudheid, al de gewoonte was op de Lagere School.
(Even voor de jongere lezertjes: rond 1982 werd het schoolsysteem in Nederland veranderd en werden de kleuterschool en de lagere school samengevoegd tot de basisschool).
Ik mocht dus gewoon naar Lagere School De Eekharst.
En daar leerde ik de basisbegrippen van het lezen van juf Niestijl.
Eerst vond ik daar uiteraard geen barst aan, dat was tenslotte mijn levensinstelling: Alles is stom, tot het tegendeel is bewezen.
Maar ik ging het waarderen. Lezen is namelijk erg leuk.
Hele werelden gingen er voor me open. Tup en Joep, Pietje Puk en verpakkingsmaterialen. Als er letters in of op stonden,moesten die gelezen worden.
Op zaterdagochtend ging ik met mijn vader en zus naar het Emmense dorp, waar we ons verlustigden aan al die prachtige boeken die de plaatselijke boekhandel op de schappen had liggen...
Daar kwam ik er op hele jonge leeftijd achter wat ik later wilde worden.
Mijn vader vond het heerlijk dat zijn dochters van die boekenwurmen waren en trakteerde ons regelmatig op een boekje. Boeken hoorden erbij en een keer toen ik weer een boek kreeg, zuchtte ik: "Nee hè, ik heb al een boek."
Ook met de kerst was het gewoonte om een boek onder de boom te krijgen. Eens dachten ze slim te zijn en kreeg ik de omnibus van Joop ter Heul. Vier delen in eén band.
Daar moest ik toch wel de gehele kerst mee voort kunnen. Ik sloot mij op op mijn kamer, lag op mijn bed en kwam er vanaf toen het boek uit was. Dat was tegen borreltijd op eerste kerstdag.
En ja: ik wist waar het over ging, wie wie was en waar iets stond...
Dat lezen dreef mijn ouders soms tot wanhoop. Uren kon ik oefenen op de cello, echt uren. Zaagzaagzaag en ondertussen las ik een boek. Aan het eind van het schooljaar mocht ik van muziekles af. Volgens de leraar was ik nog niet uitgespeeld, volgens mijn moeder wel...
Schoolwerk leed eronder. Leren en dan snel weer lezen.
Het was ook de enige strafmaatregel die enige indruk maakte! Alle boeken van mijn kamer, niet meer naar de bibliotheek. Dramatisch. Ik leefde in de bieb.
Toen ik een jaar of zestien was, kwam ik ernstig te laat thuis. Mam boos uit bezorgdheid (nu snap ik dat), pap boos omdat ik zonder iets te laten weten veel te laat kwam opdagen. Gevolg: huisarrest. Direct uit school thuis en dan niet meer weg. Dus ook geen bieb.
Maar stiekem vond hij dat dan weer sneu en kreeg ik een boek.
Toen ik voor mijn schoollijst allerlei vreselijke boeken moest lezen, stopte mijn behoefte aan lezen: verplicht lezen is namelijk niet leuk! En neem van mij aan: er zijn nog steeds scholen die deze lijsten hanteren..
Inmiddels werk ik alweer 25 jaar in boekhandels en dat bevalt me wel. Ik lees nog steeds erg veel.
Mijn smaak is uiteraard veranderd, ik lees nog steeds alle verpakkingen. Maar de kinderen en jeugdboeken hebben uiteraard plaatsgemaakt voor de volwassen literatuur. Romans, chicklits en vooral thrillers.
Ik kan verdrinken in een boek, dan moet het uit en is het
slimmer om me niet te storen...
Vandaag was zo'n dag. Ik had een extra vrije dag, het was prachtig weer en nadat ik mijn takenlijstje had uitgevoerd heb ik me in de tuin gesetteld. Een thriller en koffie erbij.
Ik zie alles heet het boek van Chevy Stevens. Haar derde boek. Haar eerste boek, Vermist, heb ik grotendeels gelezen bij de kapper. Lezend teruglopen naar huis en thuis verder. Onthand toen het uit was. Maar gelukkig schreef ze daarna Onwetend. Dat moest een desillusie worden, dacht ik. Want je kan 1 briljant boek schrijven en dan valt het tweede altijd erg tegen. Maar verdraaid: het was nog beter! En vorige week verscheen dus haar derde boek. Maar omdat ik al in twee boeken bezig was, moesten die eerst uit.
Wat een indringend en goed boek! In een ruk uitgelezen...
Op haar eerste boek stond een aanbeveling van Karin Slaughter, een geweldige amerikaanse schrijfster. Ze heeft die aanbevelingen niet nodig, want voor mij heeft ze Karin Slaughter achter zich gelaten.
Misschien komt dat doordat Karin een serie schrijft, met iedere keer dezelfde hoofdpersonen. Chevy Stevens schrijft losse boeken, iedere keer verse personages. Ik heb haar vandaag een mailtje gestuurd, of ze een beetje wil opschieten met haar vierde boek...
Om in de leesstemming te komen...
http://www.youtube.com/watch?v=P7-1ylW1mj0
