Mijn auto is twaalf en een half jaar oud. En mijn auto vertoont oude auto kuren. Het begon een week of zes geleden.
Er kwam een smsje: "je rechtervoorlamp is stuk!"
Doe ik volgende week wel dacht ik.
Twee dagen later word ik door een Grote Agent aan de kant van de weg gezet. Of ik wel wist dat mijn rechtervoorlamp stuk is. Natuurlijk weet ik dat niet, want hoe kan ik dat nou weten, ik ben een vrouw!!!!
Ik kom er met een waarschuwing vanaf, maar krijg nog wel een complimentje over mijn geordende autopapieren mapje!
Op maandag naar de garage, want om eerder genoemde reden, kan en wil ik geen autolampjes vervangen!
De garagemonteur moest er gelukkig ook een beetje van vloeken. Hij toonde mij ook het ietwat verpulverende stekkertje dat aan het lampje vastzat. "Dat moet vervangen worden, krijg je problemen mee, Pop!"
Dus een afspraak gemaakt, auto een ochtendje kwijt. Maar dan heb je ook wat: nieuwe stekkertjes, nieuwe lampjes en de lampenkapjes opnieuw gekit!
Een paar dagen later hoor ik een slepend geluid, auto stil gezet en er bungelde iets, wat niet hoort te bungelen en te slepen.
Naar de garage, en de auto moet op de brug. "Pop, kom eens kijken. Zie je dat?" Ik sta met mijn minst domme hoofd onder mijn auto en volg de wijzende vinger. Bij mijn voorwiel zit een rubber dinges met een grote scheur erin. "Dat moet gemaakt, gaat problemen geven, Pop."
Weer een afspraak gemaakt, weer de auto een dag kwijt en weer een berg centjes kwijt!
Dan ga je toch serieus aan inruilen denken! Want auto's met kostbare problemen wil je niet....
Drie weken geleden komt Boris, de Grote Rode Kater thuis. Rechteroog zit dicht, koud lapje erop en in de gaten houden. Op zondag is het weer open, maar met een waas over de lens. Op maandag naar de dierendokter.
"Oei", zegt dierendokter Bas, "da's een forse dreun geweest."
Ja, dat had ik ook wel door. Dus Boris krijgt wat prikjes, kroeltjes en een zalfje in zijn oog. Ik krijg de opdracht om de zalf een paar keer per dag op zijn oog te smeren en Boris binnen te houden. Dat eerste is niet zo moeilijk, dat tweede een drama. Boris ontpopt zich tot een ware ontsnappingskunstenaar en weet zich door spleetjes naar buiten te werken!
Een week later zitten we op controle, Dokter Bas is blij, we moeten nog een weekje zalven en dan nog een keer terug komen.
Dan gaat het mis, op zondag zwelt zijn oog op en op maandag zie je alleen maar opgezwollen weefsel en geen lens.
Dokter Bas schrikt, geeft nieuwe prikjes en denkt aan een zalfallergie. Ik mag niet meer zalven en moet het afdeppen met afgekookt water. En de volgende avond terug komen.
Op dinsdagavond staat dierendokter Ad er, die schrikt en gaat onderzoeken. Het is een bacterie, een vervelende bacterie die bestreden moet worden met een ander zalfje, met een pilletje en een drankje. En natuurlijk huisarrest!!
Op donderdagavond mogen we weer terug, dokter Ad is tevreden en ik mag beginnen met het oog te spoelen. Er staat nu een grote fles spoelmiddel klaar en hebben we een gezellig medisch halfuurtje. Boris en ik.
Het spoelen is een drama, zalfje, pil en drankje een eitje.
Dinsdagavond mogen we weer naar de dierenarts, hopenlijk komt er dan niet nog een handeling bij!
Al deze bezoekjes kosten natuurlijk centjes, maar ga je bij een kat met kostbare problemen aan inruilen denken?
Nee, niet bij Boris. Boris ligt bij de dierenarts luid spinnend op de tafel, toont zijn wollige buik en geeft kopjes. Als die auto nou eens zo zijn dankbaarheid zou tonen.....
