Ergens eind juli werden ze geboren. Zes kleine babies, poesjes wel te verstaan. Eentje was helemaal zwart, vrij groot, dik en lelijk. Het leek wel een Olifantje. Maar we deden het niet...
We hadden er niet van geweten als het nestje niet bij Rick was. Rick is het vriendje van Judith.
Er werd natuurlijk door Judith al veel gekroeld en gezoend met Olifant. Toch wel de schattigste en leukste van het nest. Maar we deden het niet...
Natuurlijk gingen Jeppe en ik ook even kijken. De kittens hadden net de oogjes open. Dwz Olifant had eén oogje open. Oh wat een snoesjes en wat zijn ze leuk en zacht en ze ruiken zo lekker. Maar we doen het echt niet. Toch???
Natuurlijk doen we het wel, want je kan dat toch niet weerstaan.
En sinds vandaag is hij in huis, heel klein en heel brutaal. Guus kreeg al vrij snel een dreun en verdween onder de kast. Dries krijgt bij puppies en kittens altijd last van zijn verzorgershormoon.
Die wordt opdringerig, opgewonden en hijgerig. Dat stopt na een dag of drie. Dan slaapt hij een dagje en daarna keert de rust weer. Dat weet ik, omdat we deze actie al diverse malen hebben meegemaakt.
De andere katten hebben door dat er iets in huis veranderd is. Alleen Ootje is binnen, maar heeft zich nog niet laten zien.
Wij zitten lekker boven en Olifant heeft ons gevonden. Heeft geslapen op de rugleuning van de bank. En toen was er een probleem, Guus slaapt 's avonds altijd gezellig op de bank. Opvoedkundig is dit heel slecht. Maar ja...
Nu is Guus nieuwsgierig van aard en wil hij eigenlijk ook aan Olifant snuffen. Dus Guus ligt ook op de rugleuning van de bank. Hij kijkt wel bezorgd, want helemaal vertrouwen doet hij dat kleine ding niet.
Olifant heeft inderdaad al geblazen en is daarna weer omgestort. Guus ligt het een beetje te bekijken en zich af te vragen hoe hij zo onzichtbaar mogelijk dichterbij het grote gevaar kan komen...
Het blijft spannend, maar dat het over een week weer een eenheid is, daar ben ik van overtuigd.
