Anderhalve week geleden ging ik lekker lunchen met een van mijn vriendinnen. Ze is een belangrijk onderdeel van mijn sociale kring.
Tijdens het eten hebben we het over allerhande zaken. We lachen, kwebbelen, roddelen en huilen een beetje. Zoals het hoort als dames onder elkaar.
Nadat we ons plankje met brood en een lekkere hoeveelheid zalm naar binnen hebben geschoven, wordt het tijd om over serieuze dingen te praten.
Over hoe zij twee en een half jaar geleden aan de man is gekomen en dat ik daar toch ook maar eens werk van moet maken.
Want ergens moet er toch wel een olijke vrijgezellige heer voor mij rond lopen.
En zo meldde ik me aan bij een datingsite. Nu wat serieuzer dan de swipe site waar mijn dochter me ooit voor aangemeld had.
Onder het genot van een wijntje maakten we een profiel aan. Neem van mij aan dat ze nog net je schoenmaat niet willen weten, dus even iets neerkalken is er geen optie. Schrale troost is dat iedereen die zoekende is dit moet doen.
Even op “BEVESTIGEN” drukken en welkom in de virtuele datende wereld.
Al snel begonnen de mailtjes binnen te komen.
Iemand heeft belangstelling voor je, je profiel wordt bezocht, er wordt met je geflirt of iemand heeft je een bericht gestuurd.
Erg vleiend, maar hoe nu verder.
Je babbelt wat in de chatbox en als het goed voelt, dan wissel je telefoonnummers uit.
Ik houd me aan de regels, dus verder via whatsapp.
Er was een meneer waarmee het leek te klikken. Ik kreeg foto’s van een prachtig huis in een mooie omgeving en een keuken met een fornuis waar ik een moord voor zou doen. Maar meneer warmde zijn maaltijd op in de magnetron….
Na een paar dagen appen, besloten we af te spreken. Twintig minuten rijden op een neutrale plek halverwege Maassluis en een Zuid Hollands eiland om 13uur.
Uiteraard verdwaalde ik (iets met vrouwen en richting), gaf dat netjes door en kwam een minuut of tien te laat op de afgesproken plek aan.
Daar stond de meneer. Geruit overhemd, net een knoopje teveel open en een pakje shag in z’n borstzakje. (Stond er in zijn profiel niet dat hij tegen roken was??)
Hij bestelde bier, ik een kopje thee. En dan moet er een gesprek op gang komen. Dat lukte: of ik allang in Maassluis woonde, ik antwoordde en de beleefde wedervraag is dan natuurlijk: Hoe lang woon jij al waar je nu woont…
En dat heb ik gehoord. Iets met paarden en vooral iets met graafmachines. Eigenlijk alles met graafmachines. Dat ze op een aanhanger vervoerd moeten worden en wat er allemaal stuk aan kan gaan.
Ik zou echt een specialist geworden kunnen zijn op graafmachinegebied, als ik opgelet had natuurlijk. Maar ik was druk bezig om beschaafd en binnensmonds te gapen.
De thee en het biertje waren op en het meisje dat ons bediende kwam vragen of we nog iets wilden. Meneer wilde nog wel een biertje en de kaart zien. Ik heb gezegd dat ik de klik niet zo voelde en liever naar huis ging.
Hij snapte het niet helemaal, want op scherm was de klik er toch wel. En ook dat ik zo goed kon luisteren...
Ik heb hem een goed leven gewenst en hem aangeraden niet zijn kinderen en graafmachines als zijn sociale leven te beschouwen. Misschien een keer naar het dorpscafé gaan was ook een optie. Hij kende zijn buren niet eens.
Maar de dorpskroeg was te ver weg, zeker 500meter.
Ik was om tien over twee weer thuis….
