Het Zware Schaap heeft de bibbers.

                                     

    

Hallo meneer in hele grote vrachtwagen, 

U hoorde mij toeteren en toen drong het pas tot u door dat dat oorverdovend gekners kwam, doordat u uw grote vrachtwagen in mijn kleine autootje boorde. Gelukkig hebben we het schade formulier in gevuld en regelt de verzekering verder alles. 

Ik stond op de goede baan voorgesorteerd en u bedacht even naar rechts af te slaan. Want uw tomtom zei rechtdoor, maar u besloot op uw papieren stadsplattegrond te vertrouwen. 

U bent een man, meneer en u kunt dat niet: drie dingen tegelijk. Luisteren naar een tomtom, kijken op een stadsplattegrond en het verkeer in de gaten houden. Dat is maar weer bewezen.

Nu stond er een auto in uw dode hoek, niet zichtbaar in uw spiegels en in uw dodehoekcamera. Wat als ik al opgetrokken had, dan had u in mijn voorportier gezeten. En dan.....

En wat als ik een fietser, voetganger of andere kwetsbare weggebruiker was geweest. 

Ik wil er niet over nadenken, meneer. En u waarschijnlijk ook niet.

Vanmorgen heb ik even staan bibberen, heb verder een gezellig dagje Delft gehad met Jeppe, die ook geschrokken was.
Maar toen ik eind van de middag thuis was, de verzekering en het schadeherstelbedrijf gebeld had, begon het bibberen weer. Er kwamen tranen: ontlading heet dat. 

Het zal wel slijten.

Ik hoop dat u in het vervolg beter zult opletten. 

                                                     

Stripfiguren en hartjes....

                                                                                  
                                           

      

Afgelopen weekend veranderde mijn halve facebookvriendenkring hun profielfoto in een stripfiguur. 

Dit om aandacht te vragen voor kinderkanker. 

Net ontving ik het zoveelste verzoek om een hartje te plaatsen op mijn tijdlijn. Dit is een geheime actie en alleen voor vrouwen. Ik ga het toch verklappen, want de meeste mannen die dit lezen zijn toch echt wel borstenkijkers. Het is Borstkankermaand. En met dat hartje schijnen wij, vrouwen, ons bewust te zijn van het feit dat het borstkankermaand  is. 

Ik ben mij erg bewust van mijn borsten en onderzoek ze een paar maal per jaar en dat is een hele klus kan ik vertellen. Iedere maand is niet nodig, omdat borstkanker bij ons in de familie niet met grote regelmaat voorkomt. Daar bof ik mee. 

Ik heb wel mijn vraagtekens bij dit soort acties. Want er zijn er al veel geweest. Je favoriete kleur lingerie of handtas. Je vakantieplek en hoe lang je daar blijft. 

En in 2014 hadden we de actie om ons bewust te maken van hoe het voelt om ALS te hebben. Overal doken filmpjes op van mensen die een emmer ijskoud water over hun kop gooiden, dat erg koud vonden en dan gewoon verder gingen met hun leven. 

Paul de Leeuw antwoordde hier op met de puddingchallenge, dit om aandacht te vragen voor de maag lever darm stichting. Druk een chocoladepuddinkje in je gezicht en dan ben je je bewust van darmproblemen.

                                                    

NEEEEEE mensen dit levert helemaal niks op. Als jullie echt wat willen doen om te helpen, dan is er glashard geld nodig. Geen hartjes, stripfiguren, ijswater of chocoladepuddinkjes, maar geld!

Om jullie op weg te helpen, zal ik jullie wat websites geven.

http://www.kwf.nl/doneren/pages/doneren.aspx

http://www.als.nl/wat-kunt-u-doen/doneren/doneer-direct/

http://www.mlds.nl

En dan is er nog een vereniging die nog geen nutteloze acties heeft ondergaan, maar ze kunnen ook geld gebruiken. Stichting Zie. Opgericht door en voor ouders van kinderen met epilepsie. Ik draag ze een warm hart toe.   
http://stichtingzie.nl/steun-onze-stichting/

En bedenk lieve mensen, dat alle beetjes helpen!

                                                             

                                                                     

    

Nestverlater..

                                               

Toen Judith geboren werd, was het al snel duidelijk dat negen en een halve maand opgesloten zitten in een buik lang genoeg was. Mevrouw had ruimte nodig. 

Het schattige houten wiegje was reden tot janken, terwijl ze in het enorme babybed gewoon ging slapen. Het wassen in de emmer ("geweldig vinden baby's dat" zei de kraamhulp nog) was de start van een nieuwe brulpartij, terwijl het reguliere babybad, of liever nog het grote bad zalig was. 

                                                     

En zo ontwikkelde ze door de jaren heen haar "ik heb ruimte nodig" gevoel. 

Samen in een twee persoonsbed? Ik heb het nog even geprobeerd in mei, maar na een arm in m'n gezicht, een voet in m'n rug en de mededeling dat ik niet zoveel ruimte in moest nemen, terwijl ik me krampachtig vast hield aan de bedrand, heb ik met Jeppe geruild. 

Dat ik niet zoals de ouders in de coolbluereclame (http://youtu.be/UncG58_hlz0) of zoals de ouders in de film Failure to Launch (http://youtu.be/W5eADSOAwE4) hulpmiddelen en hulptroepen in hoefde te schakelen wist ik echt wel van te voren. 

Maar toen ze besloot dat ze binnenkort wel op kamers wilde in Den Haag, had ik niet gedacht dat ze met binnenkort, binnen een maand bedoelde.... 

                                                          

Ze keek op internet, belde met iemand, ging kijken en een week later had ze de sleutel in handen. Huh.....

Haar kamer is 4 bij 3, met een klein erkertje. Het huis deelt ze met drie andere studenten. Het staat in een gewone woonwijk, met gewone mensen.  Op de hoek woont een ouder echtpaar. Die hebben beloofd op haar te letten....

Er werd geverfd. Er werd een laminaatvloertje gelegd. De bij de Ikea gekochte meubels werden in elkaar gezet en toen was het af.

Vandaag is ze bezig geweest met het in pakken van haar kleding, haar vader brengt haar nu naar Den Haag. En vannacht gaat ze voor het eerst in haar eigen huisje slapen.....

Ze gaat het wel redden, want ook al denkt ze soms blond, ze is best verstandig.