Judith

13 jaar geleden was ik erg zwanger. Op tweede kerstdag was het eindelijk zover. Twee weken over tijd, ik was het wachten zat! Na een niet al te makkelijke bevalling was ze er dan eindelijk: Judith Esther Damen. Dun lijfje, ellenlange benen en mooie lange wimpers, kortom best een mooie baby!
Ze groeide voorspoedig, liep voor haar eerste verjaardag en toen ze anderhalf was, kon je een gesprek met haar voeren. Haar lagere schooltijd is inmiddels achter de rug en afgelopen donderdag ging ze voor het eerst naar een galafeest! Sjiek jurkje aan en hele hoge hakken (ik zwik er al op als ik er naar kijk!)

Zaterdag wordt ze dertien jaar! Mijn babymeisje van 13 jaar geleden wordt een hele dame! Een heuse puber, die af en toe stiekem giechelt, smsjes krijgt en haar moeder soms heel stom vindt!
Precies zoals het hoort!!!

Eerlijk

Na een middagje Delft sta ik in de parkeergarage bij de betaalautomaat in de rij. In de rij naast mij staat een moeder met twee kindertjes. De jongste, een mannetje van een jaar of vijf, bekijkt mij van top tot teen en weer terug. Grote bruine ogen, mooie zwarte krulletjes. "Dag grote mevrouw", zegt het jongetje. "Dag klein jongetje", zeg ik. "Weet jij waarom ik grote mevrouw tegen jou zeg?" vraagt het jongetje. Naast mij zie ik de moeder erg rood worden en in elkaar kruipen. Achter mij bolt een meneer zijn wangen.

"Ik heb geen flauw idee, maar ik denk dat jij dat wel gaat vertellen", zeg ik.
"Van mijn moeder mag ik niet zeggen dat iemand dik is, maar wel dat iemand groot is. Dat is aardiger zegt mijn moeder." Ik geef de moeder gelijk en zeg dat hij daar netjes naar luistert. Het jongetje kampt echter met een probleem. "Maar jij bent helemaal niet groot, want jij bent hartstikke klein, maar je bent wel groot want je bent wel dik. Dat snap ik dus niet." De moeder lijkt bijna een overrijpe tomaat en de meneer achter me veegt zijn ogen af. Ik leg uit dat ik niet lang ben en dus klein. Hij vindt het toch maar raar en bekijkt me nog eens goed: "Zal wel", zegt hij, "ik vind je toch een schatje!"

Gezondheidszorg

                                                         

Vandaag mocht ik terug naar het EMC. Tien uur gipskamer, stinkend zwart gips eraf en een heerlijke foam om mijn arm schoon te maken. Het voelde een beetje vreemd! Na vijf minuten was ik alweer opweg naar de dokter. Leuk Goede Tijden en de Pfaffs gezien en toen was ik aan de beurt. Al vrij snel stonden we (mijn vader en ik) weer buiten met een brief voor de revalidatie en een brief voor de gipskamer! De mevrouw bij de balie wilde wel uitleggen hoe ik daar moest komen, ik zei dat ik dat met mijn ogen dicht wel kon vinden vanuit elke hoek van de beterschapsfabriek. Nu ben ik weer versierd met een groene spalk met een witte rand en roze en neongroen klitterband. "Oh, ben je er weer", zeiden de gipsmeesteressen, die mij inmiddels ook als vaste gast begroeten.

Daarna het dilemma eerst koffie of eerst de afspraak maken bij de handtherapie. Laten we maar even snel die afspraak maken, doen we dan koffie met iets erbij!
Inmiddels is het al twaalf uur! En dan gaat er iets mis in zo'n ziekenhuis. De inwendige mens dient verzorgd te worden en dat gaat voor en als je geen pauze hebt, moet er toch een kopje thee of koffie genomen worden.
Mijn brief werd in ontvangst genomen en we mochten even plaats nemen, de arts kwam zo bij ons. Wij zijn braaf, dus wij gaan zitten. Er werden veel mensen opgeroepen en zo krijg je een idee welke witgejaste persoon je in de gaten moet houden. Eindelijk om tien over half een werd het meisje dat voor mij was opgeroepen, Schot in de zaak. Fijn vlot ging dat en we zaten al in de startblokken: de mevrouw na ons werd opgeroepen! Dat klopt niet, dus ik naar de balie. Mevrouw uw verwijsbrief ligt hier al een half uur, maar we hadden nog geen tijd om u op te roepen. Al mijn ademhalingstechnieken heb ik in een halve minuut verwerkt en ik kon dan ook vriendelijk vragen of dan toch in ieder geval de koffie lekker was en of ze weer goed had bijgekletst met haar collega's.
Onverschillig kreeg ik het verzoek of ik plaats wilde nemen in de rij want er waren nog 6 mensen voor me. De meneer die net aan de beurt zou zijn had mensenkennis en meldde: Voor de veiligheid lijkt het me beter als deze mevrouw nu aan de beurt is! Dank u meneer. Maar goed de afspraak is gemaakt: Ik krijg uiterlijk zaterdag een oproep per post wanneer de afspraak is met de handtherapeut!

Ik denk erover om van carriere te switchen, ik wil daar ook zitten en mijn PMS afreageren op anderen, de hele dag koffie en thee drinken en op mijn gat zitten. Kan ik best!!!

Mutsenclub

We hebben een club, DE MUTSENCLUB. Martha, Lenie, Mia, Jannie en ik. Zondag 7 juni is Jannie overleden. Zomaar ineens, heel erg plotseling. Ze was ziek, maar met de juiste medicijnen kon ze wel 80 worden, zei de dokter. Als we met de mutsenclub bij elkaar waren, was ik de jongste en Jannie de oudste. We scheelden 24 jaar. Een hele generatie, want de zoon van Jannie is net zo oud als ik. En toch konden we over alles met elkaar praten, we konden mopperen en schelden op de hele wereld en Jannie kon zo lekker schelden. We konden ook lachen om van alles, maar vooral ook om niets. Om elkaar en met elkaar.

Afgelopen zaterdag hebben we de laatste mutsenclub gehad met Jannie, Ze heeft als vanouds zitten mopperen en ze heeft heerlijk gelachen. Wij zullen ons ook haar op die manier herinneren.
En nu is er een Muts minder. En dat is gek. Dag Jannie.