Het is vrijdag 1 augustus. We, Bir en ik, vertrekken naar Frankrijk. We hebben de wagen, mijn wagen, volgeladen met bagage, fourage en drie hondjes. Nous allons en route.
De reis gaat voorspoedig! We tuffen heerlijk door Nederland en België. We zingen mee met de radio, Katie Melua, Kane en Lee Towers.
Ondertussen kibbelen we over de route Periferique of de route National. Ik ben voor het laatste....
Maar Bir wint en ik vind het prima, zolang zij maar rijdt.
We rijden nog steeds zingend en kletsend richting Parijs. Alles gaat goed. Ik maak de gekste foto's (die zal ik jullie besparen) en Bir let op de weg.
Er is file, maar we trekken er ons niks van aan. Het is vakantie en we zijn niet de enigen.
En dan wordt het warm in de auto. De airco blaast vrolijk warme lucht in onze snoetjes. Wij zijn minder blij, draaien aan knopjes en doen maar de raampjes open. Dat helpt wel, maar er komt ook rook onder de motorkap vandaan. Dat is dus niet goed.
Moeizaam komen we van de linkerbaan op de vluchtstrook rechts. Omdat de Fransen niet reageren op knipperlichten en richtingaanwijzers, zwaai ik met mijn armen dat we naar rechts moeten. Dat doen zij tenslotte ook en je moet je wel aanpassen aan de gewoontes in het gastland.
En dan staan we op de vluchtstrook. Bir doet het gele jakje aan. De gevarendriehoek wordt uitgestald.
En ik bel de ANWB alarmcentrale. Uiteraard is ook daar een file. En dan is daar een meneer aan de telefoon. Of er een SOSpaal staat, want dan moeten we op de knop drukken en vertellen dat we een "Une voiture en panne" hebben. Bir drukt op de knop en er gebeurd helemaal niets. ANWB weer gebeld. Maar zij kunnen en mogen in Frankrijk niet zelf hulpdiensten sturen. Dus moeten we 112 bellen. Dat is geen succes. De meneer aan de telefoon spreekt alleen français très rapidement. Ik begrijp er pas du tout van. De man hangt op....
We proberen het nog een keer, maar dat werkt niet. Ondertussen blijven we op de knop van de SOSpaal drukken.
Ineens heb ik iemand aan de telefoon die Engels spreekt, maar die is van de brandweer en kan ons niet helpen.
Ondertussen rijden er toeterende Fransozen langs ons. Die worden op hun beurt ingehaald door veel te hard rijdende motorrijders. Één haalt er links in en mist ternauwernood onze gevarendriehoek.
En dan komen er twee oranje busjes aan, ze zetten de weg af, wij zijn bijna gered.
Ondertussen komt er een paars dametje met tasje aan haar arm. Ze was even de snelweg overgestoken, ook zij had panne.
De voiture depannage is en route. Raampjes van de auto open, hondjes moeten in de auto blijven. Wij mogen met de depanneurmeneer in de auto. Hij start de auto, radio aan en draait zich om: Vamos á la Playa? En wij zingen vrolijk OH OH OHHOHO.
De rit naar de garage was een hele belevenis, want een fransman rijdt als een fransman. We gingen Parijs door, en kwamen uiteindelijk in Bobigny uit. Een schimmige voorstad van Parijs, langs de weg matrassen met junks.
De motorkap werd geopend en de monteur keek zorgelijk. Misschien een gietertje water met koelstof. Maar de monteur keek nog zorgelijker.
Op het kantoor liep, gelukkig, een Engelssprekende Portugees. Dat was fijn, want de juffrouw achter de balie sprak alleen Frans en was niet bereid om ons ook maar enigszins terwille te zijn. Wat een chagrijn!
De conclusie van de monteur was: Le ventilateur de motor est mort!
Weer de ANWB gebeld, die zijn al van alles aan het regelen. Ontspan maar en u krijgt een berichtje van ons.
En dat gebeurt! Er is een sleepwagen onderweg. J'arrive, j'arrive roept de depanneurmeneer. (Maar das ook weer niet zo nodig vinden wij)
We gaan naar de volgende garage.
Garage du Nord staat er op z'n wagen en wij willen niet naar Nord, wij willen naar Sud.. En tot onze grote verrassing gaan we dat ook. Na een lange rit komen we in een nog schimmiger dorp. Vage en viezige hotelletjes, dametjes met veel te lange laarzen onder veel te korte rokjes. Van de depanneurmeneer mogen we niet alleen over straat.
Het garagebedrijf heeft een contract met de ANWB en als ze het vennetje op voorraad hebben, is de auto zo gerepareerd. Maar we zijn er niet alleen. De "wachtkamer" zit vol met Nederlanders. Sleepwagens rijden af en aan. Het is druk en iedereen wacht geduldig.
Voor de aanwezige kinderen zijn de drie hondjes een zeer welkome afleiding.
Guus begint te piepen en wij doen dat af als gezeur. Slecht van ons: hij moest enorm plassen. Terwijl ik het opruim, doet Norbert er ook eentje. Oeps...
Tegen zessen krijgen we de conclusie. Een Mitsubishi ventilator is niet zo snel voor handen en moet besteld worden. Maar tous les garages sont fermées. Dus we moesten maar een hotel zoeken. Vervangend vervoer is nog geen optie, dat gebeurt pas als de auto echt niet binnen 48uur gerepareerd kan worden. Dat we drie honden bij ons hebben, vindt de mevrouw van de ANWB uit Lyon sneu, maar ze kan echt niks doen.
Gelukkig hebben we een bijna open lijn met Oom Wim en tante Yvonne. En wat een schatten zijn dat toch.
Ze springen in de auto, rijden 225km en laden ons met ons hele hebben en honden de auto.
Om 00.05u zijn we thuis. Hebben gezongen voor de jarige Birgit en heerlijk wijn gedronken en een stokbroodje gegeten.
Nu wachten we rustig op een telefoontje van de ANWB en genieten van de omgeving en alle leuke dingen die het leven ons te bieden heeft.
Vandaag is het 2 augustus. De ANWB heeft gebeld, terwijl wij heerlijk aan een wijntje zaten op een terrasje. De auto is dinsdag eind van de middag klaar. En ik heb recht op vervangend vervoer. Na wat gesteggel is het mogelijk om een vervangende auto hier in de buurt op te halen, die moet dan wel maandagmiddag weer terug zijn. Omdat we daar niks aan hebben, brengen Wim en Yvonne ons woensdag naar de garage.
Voor nu gewoon genieten!
