Judith en Jeppe waren nog maar kleine wurmen. Judith 4,5 jaar en Jeppe 1,5 jaar oud, toen hun vader en ik op 24 juni 2001 besloten uit elkaar te gaan. De reden is niet meer zo belangrijk.
Ik ga echt niet vertellen dat het de makkelijkste tijd van mijn leven was. Natuurlijk is het niet makkelijk geweest. Maar het is geen akelig en naar gebeuren geworden.
We vieren gezamenlijk de verjaardagen van de kinderen, zitten gezamenlijk op tienminutengesprekken en ook qua opvoeding zitten we redelijk opdezelfde lijn.
En zo denk ik dat ze niet heel anders zijn opgegroeid, dan leeftijdsgenoten, die niet uit een gebroken gezin komen.
Ik heb het de afgelopen 12,5jaar ook niet alleen gedaan. Ik heb steun gehad van familie en vrienden. Een luisterend oor van de een, een zwijgende, maar troostende schouder van een ander en een welverdiende schop onder mijn kont van een derde.
Ik heb een hoop geleerd. Over anderen, over het leven, maar vooral over mezelf. Ik heb geleerd te vallen en weer op te staan. En dat dat vallen en opstaan gewoon bij het leven hoort. Dat heet namelijk overleven...
Maar ik heb ook geleerd dat ik best goed met mezelf kan vinden en dat ik dat voorlopig zo ga houden. En komt er iemand, ach dan is er wel plek in de herberg....
http://www.youtube.com/watch?v=Faf1ch7Q9XE
