Dag Dries....

"Doe niet zo idioot, je hebt twee kleine kinderen, drie katten, een baan en je doet het allemaal alleen!", zeiden mijn ouders ruim tien jaar geleden. Ik wilde namelijk een hond. Maar ik luisterde niet, ging bedenken wat voor soort hondje het moest worden. Een terrier, maar welke? Maar een rashondje heeft een nadeel: de wachtlijst en ik kan niet zo goed wachten...
Er werd een advertentiekrantje gekocht (pré Marktplaatstijdperk) en daar stond de advertentie: Diverse pups te koop, mogen direct mee. Gebeld en op naar Veldhoven in mijn kleine au
tootje, twee stuiterende kindjes van 2 en 5 achterin. Hoera, we krijgen een hondje.
We kwamen terecht in een rijtjeshuis, waar wel tien pupjes rondliepen. Een paar mochten er al weg, een ouder nestje. Twee harige zwarte bolletjes wol. Judith en Jeppe gingen voor het teefje, een zeer levendig hondje. Ik zat inmiddels op de grond met het reutje. Hij had zich heerlijk op mijn schoot opgerold en was in slaap gesukkeld. Ik was verliefd en ik was de baas.
Zo kwam Dries bij ons in huis. Een langharig zwart gevalletje met een dikke zwarte staart en hele, hele grote rechtopstaande oren. Vanaf dag 1 paste hij er tussen, de katten konden het goed met hem vinden en hij luisterde voor zo'n jonge hond erg goed.
Kortom een aanwinst, gezellig, ondeugend, geduldig en altijd vrolijk.
En niet alleen wij waren er blij mee, Dries begroette opa en oma met een blije lach en werd daarmee de meest geweldige kleinhond.

Af en toe had hij wat probleempjes. Zo toog ik een keer op zaterdagavond naar de dierenarts omdat hij bleef gillen. Meneer had een kleine hernia, maar pijnstillers deden een hoop goed.
Verder was er een darmprobleem. Met keurig het juiste voedsel in de juiste hoeveelheid, koekkluifjes en "normale" hondentraktaties was dat best in toom te houden. Soms ging het mis, vervelend maar Dries bleef vrolijk, blij en hongerig.
Toen er een grote bult op zijn rug verscheen, hebben we het een tijdje aangekeken. In januari is de bult operatief verwijderd, een grote wond op zijn rug, maar daar was al snel niks meer van te zien.

\

De bult kwam terug, eerst heel klein, maar groeide al snel uit tot een grote bult. Tijdens een bezoek aan dierendokter Bas werd het duidelijk: Dries heeft een kwaadaardige bloedvattumor. Maar of ik er nog een andere dierenarts naar wilde laten kijken. Dokter Ernst keek ernaar. Ja het was een tumor en ja het was te verwijderen. Maar de kans dat het terugkwam, was 80-90%. Dan "gaven" we Dries nog wel een half jaartje. Maar dan stond ik weer voor de zelfde beslissing......

Vanmiddag is Dries overleden, fijn in ons midden.
Dag lieve vriend...

Afscheid...

Op het moment dat je eerste kindje geboren wordt, ben je blij dat je alles in huis hebt en dat je zo wijs bent geweest om de kinderopvang te regelen. Want dat moest al voor je er überhaupt over nadacht om zwanger te worden.

En na een maand of twee moet je weer aan de slag en breng je je kleintje voor het eerst naar de crèche. De hele dag zweet je peentjes of het allemaal wel goed gaat en je drukt je collega's op het hart om je vooral te verbieden ieder half uur te bellen.

En zo tuttel je lekker voort, binnen de kortste keren zit je in een ritme, krijg je zelfs geregeld dat ook een ziek kind opgevangen kan worden. Kortom het gaat goed.

Waar je vooral niet aan wilt denken, is dat je kindje naar de Basisschool moet. Maar op een dag ligt er een grote witte envelop op de deurmat:

HELP, MIJN KIND MOET NAAR DE BASISSCHOOL!

Judith was bijna drie en Jeppe moest bijna geboren worden, we zaten midden in een verhuizing, dus ergens was er echt wel tijd om op zoek te gaan naar een basisschool.

Als je een school uitzoekt, houd je je met een aantal dingen bezig. Geloofsovertuiging, afstand school/huis en ook praktisch: Is er een overblijfmogelijk?
Ik had namelijk niet zoveel zin om in een uur tijd een kind te halen, te eten te geven en weer terug te brengen. Kwestie van slecht moederschap, ik weet het, maar het is niet anders.

Al snel kwam ik bij De Dijck uit. Judiths vriendinnetje Isabelle zat daar al en haar ouders waren erg tevreden.
Eind november 1999 mochten we op gesprek. Judith zat op de crèche en Jeppe was mee in de maxicosy.
De directeur van de school vond het helemaal leuk en vertelde enthousiast dat hij net opa was geworden. Ons was dat wel duidelijk: De kamer hing vol met babykleertjes en een groot bord:
Hoera Meester Paul is OPA!
De kleinzoon bleek Mats te zijn, en Mats' moeder en ik zaten samen op de zwangerschapsgym.

En toen moest ze naar school, mijn kleine Judith. Het eerste afscheid  was een feit.
Natuurlijk ging alles voorspoedig, Judith aardde zeer goed tussen al die grote kinderen en groette mij onbekende kinderen. Ook echt "grote kinderen van wel tien jaar".
En dan zei ze: "Die ken jij niet, mam!"

In 2003 was het zover: ook Jeppe mocht naar de basisschool.
Het tweede afscheid: geen kinderen meer op de crèche, maar twee kinderen op de naschoolse opvang.
Ik was wel een beetje verdrietig, want wat bijna zes jaar ook voor mij veilig was geweest, verdween. Gelukkig heb ik met een paar van de meiden nog steeds leuk contact.

Het eerste afscheid van de BSO was minder heftig, dat kwam ook doordat Judith uit school zelf er naar toe ging en dan ook zelf naar huis kwam. Dat was ook zo toen Jeppe van de BSO afging.

In 2009 ging Judith van de basisschool af. Dat was heftig en verdrietig en in de aula van de school stonden wel 50 huilende prepubers. Zelfs de grootste doerakken hadden het er moeilijk mee.
Een groot aantal ging naar dezelfde middelbare school. Die bleven bij elkaar. Judith ging naar een hele andere school. Ze ziet nog wel eens wat mensen van de basisschool, dan is het ook gezellig. Maar met elkaar afspreken zit er niet echt in.
De hele echte vriendinnen zijn gebleven. Isabelle en Judith zijn nog steeds dikke vriendinnen en ook met Franka is het nog steeds altijd gezellig.

Het moment dat Jeppe naar de middelbare school ging zou gelukkig nog heel lang op zich laten wachten. En zoals altijd met leuke dingen: de tijd gaat heel snel!
Op 26 juni hadden we de eind musical en op vrijdag de 29ste het grote, gezellige afscheidsfeest.
Ik had drie dozen tissues bij me, voor de wenende kinderen en hun ouders.
Weer een afscheid. Afscheid van de basisschool. Nu had ik geen kinderen meer op De Dijck. Basisschoolmoeder af!
Zoals juf Lisa zei: je hebt hier zo lang meegelopen! En dat is waar: ruim 11 jaar heb ik daar rondgelopen. Als hulpmoeder, ouderraadmoeder en overblijfmoeder. Het was leuk, maar ik draag dat stokje graag over.

Jeppe heeft sinds groep 3 met een aantal mannen een groepje gevormd: Jeppe, Jelle, Sebas, Bobbie, Sep, Ivo en Daan. De Mannen gaan volgend jaar allemaal naar een andere school. Beginnen alle 7 helemaal opnieuw. Maar hun band is goed en ik hoop dat ze nog lang de Mannen zullen blijven.
Wij, als moeders zijn vriendinnen geworden. Wij blijven elkaar wel zien en spreken. Dat zit wel goed...
We nemen echt geen afscheid!
http://www.youtube.com/watch?v=Suv6-FkQK00