Dag Dries....

"Doe niet zo idioot, je hebt twee kleine kinderen, drie katten, een baan en je doet het allemaal alleen!", zeiden mijn ouders ruim tien jaar geleden. Ik wilde namelijk een hond. Maar ik luisterde niet, ging bedenken wat voor soort hondje het moest worden. Een terrier, maar welke? Maar een rashondje heeft een nadeel: de wachtlijst en ik kan niet zo goed wachten...
Er werd een advertentiekrantje gekocht (pré Marktplaatstijdperk) en daar stond de advertentie: Diverse pups te koop, mogen direct mee. Gebeld en op naar Veldhoven in mijn kleine au
tootje, twee stuiterende kindjes van 2 en 5 achterin. Hoera, we krijgen een hondje.
We kwamen terecht in een rijtjeshuis, waar wel tien pupjes rondliepen. Een paar mochten er al weg, een ouder nestje. Twee harige zwarte bolletjes wol. Judith en Jeppe gingen voor het teefje, een zeer levendig hondje. Ik zat inmiddels op de grond met het reutje. Hij had zich heerlijk op mijn schoot opgerold en was in slaap gesukkeld. Ik was verliefd en ik was de baas.
Zo kwam Dries bij ons in huis. Een langharig zwart gevalletje met een dikke zwarte staart en hele, hele grote rechtopstaande oren. Vanaf dag 1 paste hij er tussen, de katten konden het goed met hem vinden en hij luisterde voor zo'n jonge hond erg goed.
Kortom een aanwinst, gezellig, ondeugend, geduldig en altijd vrolijk.
En niet alleen wij waren er blij mee, Dries begroette opa en oma met een blije lach en werd daarmee de meest geweldige kleinhond.

Af en toe had hij wat probleempjes. Zo toog ik een keer op zaterdagavond naar de dierenarts omdat hij bleef gillen. Meneer had een kleine hernia, maar pijnstillers deden een hoop goed.
Verder was er een darmprobleem. Met keurig het juiste voedsel in de juiste hoeveelheid, koekkluifjes en "normale" hondentraktaties was dat best in toom te houden. Soms ging het mis, vervelend maar Dries bleef vrolijk, blij en hongerig.
Toen er een grote bult op zijn rug verscheen, hebben we het een tijdje aangekeken. In januari is de bult operatief verwijderd, een grote wond op zijn rug, maar daar was al snel niks meer van te zien.

\

De bult kwam terug, eerst heel klein, maar groeide al snel uit tot een grote bult. Tijdens een bezoek aan dierendokter Bas werd het duidelijk: Dries heeft een kwaadaardige bloedvattumor. Maar of ik er nog een andere dierenarts naar wilde laten kijken. Dokter Ernst keek ernaar. Ja het was een tumor en ja het was te verwijderen. Maar de kans dat het terugkwam, was 80-90%. Dan "gaven" we Dries nog wel een half jaartje. Maar dan stond ik weer voor de zelfde beslissing......

Vanmiddag is Dries overleden, fijn in ons midden.
Dag lieve vriend...