Het licht zien....

Ooit kocht ik twee fietsen: een kleine damesfiets voor Judith en een gewone damesfiets voor mij.
Al heel snel wisselden we. Ik groeide niet meer zo in de lengte en Judith wel.
Door weer en wind heeft ze erop gefietst. Op en neer naar Vlaardingen.
De eerste jaren stond de fiets thuis buiten, maar toen gingen we de tuin veranderen. Er kwam een schuurtje in en de fietsen vonden hun plaats in de garage.

Maar afgelopen week hebben we de fiets totall los verklaard. Ik geef er geen cent meer aan uit. Ik geloof dat alleen de standaard nog een beetje functioneert. Het ding staat nu nog opgesteld in de tuin. We kijken er nog even naar. En van het weekend zetten we hem bij het station, niet op slot, briefje eraan: "Voor de eerlijke meenemer!"

Maar er ontstond een probleem. Judith was fietsloos. Tweetje geplaatst, berichtje op facebook. Marktplaats gecheckt. Geen damesfiets te bekennen. Vandaag maar naar Kortenhof in Vlaardingen, die had tweedehands damesfietsen. De keuze was snel gemaakt, de jongeman snapte ook wat we wilden.
Judith vertelde nog over haar oude fiets. Dat ze hem roze met goud gespoten had en dat ze ook de achterlamp mee had gespoten en dat die het dus niet meer deed. Ondertussen fietste ze rondjes en gaf snoezige meisjesgilletjes als ze weer net een fiets van een paar duizend euro ontweek of nog op tijd kon remmen voor ze naar buiten fietste.

Nog even na laten kijken en toen bleek dat madam nog wat vragen had. Of er ook sleuteltjes in het slot zaten en of ze alletwee wel voor die fiets waren. HUH???
 En of de verlichting het wel deed. Ja natuurlijk doet de verlichting het!
Maar ze was niet overtuigd en kon ook het lichtknopje van het achterlicht niet vinden. De jongeman fronste zijn wenkbrauwen, meldde dat dat ook op het achterlicht zat en niet op de reflector. En liet zien dat de lamp het echt deed. Toen kwam het lampje voor. Daar snapte ze niks van. Zo'n dinges op je wiel, hoe werkt dat dan.
De jongeman bleef geduldig, moest ook wel, want ze deed het schattig. Hij legde uit dat er op de dynamo een zwart stukje zat, daar stond het woordje PRESS op en daar moest ze op drukken. Grote ogen bij Judith. "Maar meneer, dan brandt het lampje nog niet!"
Fiets werd opgetild, wiel rondgedraaid en de lamp deed het. "Wat handig!", riep ze uit, knipperend met haar mooie kijkers.

Ze is blij fietsend naar haar vader gegaan, op haar nieuwe fiets. Het enige waar ze nog van baalt, is dat ze het ding voorlopig niet 'zebra' mag spuiten....

Nieuw jaar...

We zijn nu al een weekje bezig met 2012 en ik wil jullie allemaal het beste wensen. Ik hoop dat jullie een goede jaarwisseling hebben gehad en dat het nieuwe jaar, ondanks het onstuimige weer, toch voor iedereen goed begonnen is.

Hier in huis is het ook allemaal goed gegaan. Jeppe was bij zijn vader ("want die heeft wel vuurwerk en jij vindt knalerwten al eng!") en Judith heeft voor het eerst Oud en Nieuw niet in familiekring gevierd, maar bij haar vriendje Rick.

De hondjes waren ver weg van het geknal bij opa en oma aan het logeren en ik was daar ook.
We hadden het erg naar ons zin. Birgit, die ook allenig was, logeerde er ook met hond Pippin.

Op zondagochtend gingen we weer naar huis. Guus was wat chagrijnig en liep een beetje mank.

Bij thuiskomst had een van de katten een present gebakken in de keuken en terwijl dat opgeruimd werd, ontdekte ik een vers bloedspoor door de kamer, dat eindigde onder de kast. Guus! Een bloedende achterpoot. Bij controle bleek een van zijn nageltjes ondersteboven in zijn pootje te zitten. Dus naar de dierenarts, die een tangetje pakte, er een rukje aan gaf, het nageltje eruit trok en er een beeldig verband om deed.  Guus mocht weer mee naar huis en ging lijdend onder de kast zitten.

De volgende dag werd nog erger, wel uit en geen eten! Drie reiskratten stonden er klaar. Ik moest namelijk met drie katten en twee honden richting dierenarts.

Nu verwacht ik altijd dat er een cameraploeg klaar staat van "De Stoel" of "Man bijt hond". Zo'n programma waarin ietwat vreemde mensen gevolgd worden. Maar gelukkig: ze stonden er weer niet.
Wel stond er een dierenarts in opleiding, die met grote ogen de invasie aanschouwde.

 Guus en Olifant mochten er blijven voor een dagje en werden in de opvang gezet. Olifant is een sukkel, dus die vond alles best. Guus niet, die bleef piepen en janken en mocht in de behandelkamer komen. Toen wij het pand verlieten, werd Guus met een dekentje op een afgelegen plekje neergelegd.
Dierendokter Ad werd namelijk een beetje nerveus van zijn gejank, de dierendokter in opleiding vond Guus vooral een raar geval.

En toen was het stil in huis, erg stil. Ik kon de kerstboel opruimen zonder klierende kat en hond, een boterhammetje eten zonder een Olifant weg te moeten slaan. Eigenlijk was het wel saai...

Om vier uur mochten we ze weer halen. Olifant stuiterde de reiskooi uit, vrat zichzelf vol en denderde alsof er niets gebeurd was over alles en iedereen heen. Guus niet, Guus had een grote kap om, was beurs en boos en kroop onder de kast.

Wat maakte het verschil? Olifant had twee prachtige gezonde ballen, die er zo uitgehaald konden worden. Guus had een niet ingedaald balletje ter grootte van een gedroogde doperwt, die uit zijn lies verwijderd moest worden. ZIELIG!!!!!

Gelukkig mochten we de kap direct vervangen door een kattenrompertje en kon hij zich iets makkelijker bewegen. Maar Guus was in zijn kruis getast, super beledigd en vooral WOEST erg WOEST!

Dat laatste heeft tot vrijdag geduurd, gisteren kreeg ik een likje, maar zag in zijn ogen dat dat eigenlijk niet de bedoeling was...

Donderdag mogen de hechtingen er weer uit, het rompertje kan terug naar de eigenaar en is alles weer bij het oude.
Dat wil zeggen... Dries heeft een grote bult op zijn rug, daar komt donderdag een drain in, die tien dagen moet blijven zitten.

Ik vind het tot nu toe best een leuk jaar, maar of mijn honden het daar mee eens zijn?