Het licht zien....

Ooit kocht ik twee fietsen: een kleine damesfiets voor Judith en een gewone damesfiets voor mij.
Al heel snel wisselden we. Ik groeide niet meer zo in de lengte en Judith wel.
Door weer en wind heeft ze erop gefietst. Op en neer naar Vlaardingen.
De eerste jaren stond de fiets thuis buiten, maar toen gingen we de tuin veranderen. Er kwam een schuurtje in en de fietsen vonden hun plaats in de garage.

Maar afgelopen week hebben we de fiets totall los verklaard. Ik geef er geen cent meer aan uit. Ik geloof dat alleen de standaard nog een beetje functioneert. Het ding staat nu nog opgesteld in de tuin. We kijken er nog even naar. En van het weekend zetten we hem bij het station, niet op slot, briefje eraan: "Voor de eerlijke meenemer!"

Maar er ontstond een probleem. Judith was fietsloos. Tweetje geplaatst, berichtje op facebook. Marktplaats gecheckt. Geen damesfiets te bekennen. Vandaag maar naar Kortenhof in Vlaardingen, die had tweedehands damesfietsen. De keuze was snel gemaakt, de jongeman snapte ook wat we wilden.
Judith vertelde nog over haar oude fiets. Dat ze hem roze met goud gespoten had en dat ze ook de achterlamp mee had gespoten en dat die het dus niet meer deed. Ondertussen fietste ze rondjes en gaf snoezige meisjesgilletjes als ze weer net een fiets van een paar duizend euro ontweek of nog op tijd kon remmen voor ze naar buiten fietste.

Nog even na laten kijken en toen bleek dat madam nog wat vragen had. Of er ook sleuteltjes in het slot zaten en of ze alletwee wel voor die fiets waren. HUH???
 En of de verlichting het wel deed. Ja natuurlijk doet de verlichting het!
Maar ze was niet overtuigd en kon ook het lichtknopje van het achterlicht niet vinden. De jongeman fronste zijn wenkbrauwen, meldde dat dat ook op het achterlicht zat en niet op de reflector. En liet zien dat de lamp het echt deed. Toen kwam het lampje voor. Daar snapte ze niks van. Zo'n dinges op je wiel, hoe werkt dat dan.
De jongeman bleef geduldig, moest ook wel, want ze deed het schattig. Hij legde uit dat er op de dynamo een zwart stukje zat, daar stond het woordje PRESS op en daar moest ze op drukken. Grote ogen bij Judith. "Maar meneer, dan brandt het lampje nog niet!"
Fiets werd opgetild, wiel rondgedraaid en de lamp deed het. "Wat handig!", riep ze uit, knipperend met haar mooie kijkers.

Ze is blij fietsend naar haar vader gegaan, op haar nieuwe fiets. Het enige waar ze nog van baalt, is dat ze het ding voorlopig niet 'zebra' mag spuiten....