Moederen

Al meer dan veertien jaar geleden werd ik moeder. En van te voren heb je daar ideeën over. Je weet precies wat voor moeder je gaat worden, wat je wel en niet goed gaat vinden. Je gaat niet op je moeder lijken.
Kortom een droombeeld.

Ik zou namelijk moeder worden van een groot gezin en het zouden allemaal jongens worden. Toch zeker vier jongens...
En ze zouden leuk zijn en aardig en vriendelijk en beleefd. Een droombeeld dus...

Totdat er eind 1996 een Pickwickreclame kwam: Een moeder met een snoezig dochtertje, die thee dronken uit een poppenserviesje bij een poppenhuis. Dat wilde ik ook!!  En ik kreeg een meisje, Judith. Jullie hebben al wel over haar gehoord of gelezen. Gelukkig was het een "Meisjes Meisje"!

Bijna drie jaar later kwam Jeppe, mij leek het wel leuk om een soort "PetjePitamientje" jongetje te krijgen.

Door omstandigheden kwamen er niet meer kinderen bij. Jammer, maar helaas...

Judith kreeg een poppenhuis en een theeservies. Het poppenhuis is niet zoveel gebruikt en thee uit haar serviesje vond ze geen succes. Daar spatte mijn droombeeld uit elkaar. Jammer, maar we drinken nu gewoon gezellig thee of koffie. In gewone kopjes zonder poppenhuis.

Jeppe bleek wel een Petje Pitamientje. At pindakaas tot hij het op een beschuit at en het niet meer lustte . Hij liep de eerste vier jaar van zijn leven op rubberen kaplaarsjes. Hij versleet ze echt! Gaten in de zolen en altijd bananenvoeten. Badstoffen pyama's en een hoog knuffelgehalte. Heerlijk gewoon.

Nu zijn ze 11 en 14 jaar. Prépuber en überpuber. Meest gezellig, maar op alletwee zit een kop!
Ik sta iedere dag wel weer een keer verbaasd. Jeppe is stoerder, beweegt zich voort op zijn step, nog een wonder dat het ding niet mee naar bed gaat. Hij probeert iedere keer weer zijn grenzen te verleggen, iets later naar bed, iets later thuis. Iets grotere mond en dat is wel jammer.
Maar het is een fase en daar komen we doorheen!

Judith gaat ineens wel hard, er is een vriendje. Er is een baantje en er is vooral een eigen mening.
Het vriendje heb ik ontmoet en het is een leuk jong. Hij heeft zelfs spaghetti voor haar gekookt!
Zaterdag begint ze met werken bij de Pannenkoekenboerderij: bestek in servetjes rollen, het terras klaarzetten en afwassen.  En dan op zondag weer.
Ik vind het prima en ze kan er niet op achteruit gaan.
Die eigen mening is een ander ding, want ze heeft er recht op. Maar het ontbreekt haar nog een beetje aan tact. Ze deelt haar mening niet, ze meldt haar mening en daar is een verschil en dat loopt wel eens mis.
Komt bij dat we karaktertechnisch overeenkomen en dus botsen!

Mijn idee van moederschap is wel veranderd en wordt regelmatig bij gesteld. Ik ben zo blij dat er overal om mij heen mensen zijn met dezelfde problemen. Dan kan je nog eens om advies vragen.

En als ik heel eerlijk ben, zou ik in 1996 gezegd hebben, dat ik een droommoeder zou zijn. Dat ik niet hezelfde zou doen als mijn moeder, maar soms betrap ik mezelf.  De beste moeder die er is, ben ik niet, want terwijl ik mijn kinderen naar eer en geweten opvoed, voeden ze mij ook op....

Gat

Vorig jaar werd ik wakker van een soort getik.
Een staccato tikkend geluid.
In volume toenemend.
Geen idee wat het was en waar het vandaan kwam. Ik viel weer in slaap.

Daarna gebeurde het vaker en het viel me op dat het dan altijd hard waaide en regende, buiten.
Ik kon niet vinden waar het binnen tikte.
Tot het op een nacht me zo begon te irriteren dat ik de wacht hield op de gang. Splatsj een druppel op mijn neus!
LEKKAGE! En daar heb ik een hekel aan...

De hele nacht niet geslapen en de volgende dag een dakdekker gezocht op google. Een paar uur later al stond er een schriel mannetje voor de deur.
"Mijn naam is Haas, Beun Haas", zei het mannetje. Maar ik voelde al te veel nattigheid om het op te merken.
Via Jeppes dakkapelraam nam de man polshoogte. "Het kiert bij de schoorsteen en dat kan ik afkitten", zei het mannetje. Mij leek het een geweldig idee, want ik was het zat om handdoeken op de grond te hebben liggen om geen getik te horen.
Een week later kwam BH te M weer terug voor het kitwerk. Ik was even niet thuis en hij bedacht dat hij best via de tuin van de buren kon en dan over de daken kon lopen. Gelukkig is de buurman een schatje...

Het regende een tijdje niet zo hard en ik sliep in de gelukkige onwetenschap dat mijn dak weer overal tegen kon.
Maar het gingen sneeuwen en dooien en regenen en ik hoorde weer het getik op de overloop. Vloeken en tieren natuurlijk.
BH te M vond mij niet aardig toen ik zei dat het niet goed gedaan was en had voorlopig geen tijd voor me.
De aannemer om advies gevraagd, hij kwam vanmiddag en heeft een dakpan vervangen, een dakpan met een heel groot gat erin. Dat gat zat er gezien het mos al een tijdje in...
Ik hoop dat het vannacht gaat gieten en waaien en dat het dan niet gaat lekken. Dat zou leuk zijn en de aannemer tot een echte held maken!

Leuke avond

                                                                  

We hebben in Maassluis een theatertje, Het Schuurkerkje.
Het Schuurkerkje dreigt helaas ten prooi te vallen aan de bezuinigingen op het culturele vlak. Daarom was er vandaag een speciale dag. Twee voorstellingen met Maassluis talent. Volgens sommigen een Culturele Avond. Dat heeft bij altijd een negatieve klank, dan zie ik weer de leerlingen die docenten nadoen, denk ik aan de "Wistjequiz" en hoor ik de valse noten van de blokfluiten en gitaren. Met andere woorden een soort terugtocht naar de Middelbare School...

Niets bleek minder waar. De dansschool deed diverse optredens, de stadsdichter had mooie gedichten, een komisch duo, zangeressen en een goochelaar.
Die goochelaar was erg geestig, al kwam dat toch ook wel een beetje door een paar dames in het publiek. Gierend van de lach zaten ze in hun stoeltjes. En natuurlijk kon het niet uitblijven: Er moest er eentje het podium op. Ietwat schuchter werd ze, omdat er opeens volop naar haar gekeken werd en haar vriendinnen snikkend en vooral veilig in hun stoel bleven zitten. Maar het was leuk en geweldig.
Ik was verbaasd door het talent in Maassluis. En ik hoop dat de gemeenteraad inziet dat een klein podium behouden moet blijven. Want hoe intiem is het om met maar honderdvijftig mensen naar een voorstelling te kijken. Waar een pauzedrankje gratis is en er ruimte is om ook na de voorstelling nog na te genieten....

Blik op de weg

                                                  
We hadden gisteren een feestje. Een honderdjarigen feestje. Dwz Marieke en Harold werden alletwee veertig en zijn twintig jaar bij elkaar!

Altijd wel een gedoe, tomtom instellen, zorgen dat er getankt is. En op tijd weg. Dat laatste ging eigenlijk wel soepel.
Toen het de weerbarstige puber duidelijk was dat ze echt mee moest, stond ze samen met haar broertje keurig klok drie klaar. Ik niet, natuurlijk. Mijn haar wilde niet, moest nog een paar keer plassen, had nog dorst, dus weer plassen.
Maar we gingen onderweg, richting Beuningen. Dat ligt bij Nijmegen, en is dus rechtdoor op de A15. Niet zo heel moeilijk. Ook het laatste stuk ging goed, de tomtom wees alles goed aan. Zelfs het parkeren, in een woonwijk op zaterdagmiddag, ging voorspoedig. Er reed net iemand voor de deur weg! Het geluk is met de dommen.
Het feestje was gezellig, er waren ooms en tantes en natuurlijk ook de (gewezen) schoonouders. Ik ben weer lekker op de hoogte van de familie. Wat zijn het allemaal een lieve schatten!
Judith heeft lekker zitten smsen en pingen en jeppe verdween met achterneef en achternichten in het zwembad. We kregen een heerlijke bbq!

Om negen uur gingen we weer weg. Tenslotte is het nog anderhalf uur rijden naar huis!
We besloten om lekker de Ipod aan te zetten en dat houdt in dat de tomtom niet aanging! Slim? NEE NATUURLIJK NIET! Het was buitengewoon dom. Het eerste stuk ging nog wel, dwz de eerste 500 meter. Daarna nam ik een verkeerde afslag en kwam terecht waar ik niet wilde zijn. Na een kwartier toch maar dat ding aangezet. Die meldde ons hoe we moesten rijden. Jammer genoeg was er een wegomleiding. Heb ik weer. Natuurlijk nam ik ook nog een verkeerde afslag, hebben we op een stuk weg gereden, dat nog niet op het apparaat stond en hebben we drie keer op dezelfde weg gereden. Als ik nou direct de gele borden met een B had gevolgd....
Uiteindelijk verscheen er een bord ROTTERDAM.
Ja en dan is het gewoon weer rechtdoor op de A15.

Jeppe heeft heerlijk een uurtje geslapen en Judith en ik hebben gezongen: Doe Maar de Musical. We hebben samen gesproken over allerlei dingen. Over vriendschappen, over hoe mensen je kunnen kwetsen en teleurstellen en over "de eerste keer", hoe oud ik was en of het echt leuk is, de eerste keer.
Ja we hebben er een uur langer over gedaan, maar zulke momenten kunnen wat mij betreft niet lang genoeg duren....