Het is vandaag 20 maart 2024. 

Omdat er overal een dag voor is, is het vandaag “ de internationale dag van het geluk” en “Internationale breindag”. 

 

Vorig jaar op deze dag was ik niet zo gelukkig en dat kwam vooral omdat mijn brein overvol was.  

Ik was op kantoor, we hadden een gezamenlijke lunch en er waren fijn veel collega’s. Allemaal lieve mensen die ik een tijdje niet gezien had. 

De weken ervoor had ik veel gewerkt, bijna non-stop trainingen gegeven. Ik was moe, maar dacht dat ik dat met een paar nachten goed slapen wel kon oplossen. 

Helaas sliep ik niet, maximaal een paar uurtjes verdeeld over de nacht. 

Ik voelde me moe, was angstig en begon me af te sluiten voor de buitenwereld. 

Ik was dus op kantoor en ik begon te huilen. Samen met een andere collega. Het hield niet meer op. 

Ik ben de dag doorgekomen, ik weet niet hoe. 

De volgende dag, de eerste dag van de lente, ging ik om 8 uur aan het werk. Ik was nog bekaf van de dag ervoor. Bij het openen van mijn mail ging het al mis. Ik snapte niet wat er stond. 

Na een half uur heb ik me bij mijn teammanager gemeld. Het ging niet en ik had even rust nodig. Gelukkig was er begrip. Eind van de middag heb ik gebeld en gezegd dat het niet met een dagje opgelost was. 

Later die week had ik een kort gesprek met de huisarts en kreeg ik slaapmedicatie. De maandag erna had ik een lang gesprek. Wat was dat fijn. 

Ze herkende alle signalen en de diagnose was een Burn-Out. Ik ging een molen in en werd op de wachtlijst bij de GGZ gezet. 

Tot die tijd was het belangrijk om rustiger te worden. Veel slapen en vooral niet werken. 

   

                                             

                                       

In mei mocht ik al komen. Een fijne psychologe werd aan mij toegewezen en van haar kreeg ik het afgelopen jaar handvatten mee om sterker te worden en om met het dagelijkse om te gaan. 

Van de psychiater kreeg ik andere slaapmedicatie en ook van hem kreeg ik tools om met mezelf om te gaan. 

Vanuit mijn werk moest ik naar de bedrijfsarts en had ik iedere twee weken een fijn gesprek met een teammanager. Zij begreep waar ik tegen aan ben liep en zij gaf me ook de ruimte en de tijd om weer sterker en beter te worden. 

Ik heb veel geleerd het afgelopen jaar. 

• Huilen is niet zwak, het mag gewoon. 
• Micropauzes zijn belangrijk, ze hoeven maar een minuut te duren. 
• Grenzen zijn er om aan te geven en te bewaken. 
• Ik leerde het G-Schema. Dat bracht veel rust. In eerste instantie vulde ik het schema op papier in. Nu kan ik het in mijn hoofd. 

Wat is het G-Schema:

Bij een G-schema breng je je gedachtes, gevoelens en gedrag in kaart waardoor je patronen en niet-helpend gedrag kan ontdekken. Als je begrijpt waarom je je op een bepaalde manier voelt, waarom je zo denkt en wat het gevolg is van bepaalde gedachten en gedrag, kan je er ook eerder iets aan veranderen. 

Uitleg G-schema

Het is belangrijk om de gebeurtenis, gedachte, gevoel, gedrag en gevolg van elkaar te onderscheiden. Je kunt dit, met behulp van stap 1 van het G-schema, als volgt registreren:

• Gebeurtenis: Wat is er gebeurd? Beschrijf dit zo feitelijk mogelijk, alsof je door een camera kijkt.
• Gevoel: Wat voelde ik? (bang, boos, bedroefd, blij, beschaamd)
• Gedachten: Wat waren mijn gedachten? Wat ging er door mijn hoofd? Wat zei ik tegen mezelf?
• Gedrag: Wat deed ik? Hoe reageerde ik? 
• Gevolg: Welk gevolg had dit? 

Inmiddels ben ik weer aan het werk. Vanaf volgende week werk ik de helft van mijn contracturen. Ik ben trots op mezelf dat ik al zo ver ben. 

Woensdag 13 maart had ik een laatste gesprek bij de psycholoog. Heel spannend natuurlijk. Want ik ga het nu “alleen”  doen. 

Ik ben gelukkig niet alleen. Ik heb zulke lieve mensen om me heen. 

Mijn kinderen, schoonzoon en kleinkinderen. Mijn familie en mijn vriendinnen, wat ben ik ze dankbaar dat ze er al die tijd onvoorwaardelijk geweest zijn. 

                                     

Het is vandaag maandag 20 maart 2024. 

Omdat er overal een dag voor is, is het vandaag “ de internationale dag van het geluk” en “Internationale breindag”. 

Ik ben er nog niet helemaal, er zijn nog veel stappen te gaan. Maar ik kan oprecht zeggen dat ik veel beter in mijn vel zit en dat mijn brein best goed voelt!

Als je dit leest en hier dingen uit herkent, ga dan, uit liefde voor jezelf, met iemand praten. Je bent de enige niet...

Varen, varen over de baren...

Je leeft er al een tijd naar toe! Je bent zwanger en je vraagt je af wanneer je kleine wondertje je leven binnen rolt. 

En als je kindje er dan is, rol je van de ene verbazing in de andere. Je vraagt je af hoe dat kleine wurm zich gaat ontwikkelen. Wordt het een sociaal kind of juist helemaal niet. Een lastige baby of juist een drama puber. 

Ik bofte: Jeppe is opgegroeid van lekker makkelijke baby tot een zeer sociale jongeman (soms iets te..). Als puber waren er momenten dat ik even minder trots was, maar welke moeder heeft dat niet. 

En wat gaat hij doen, later als hij groot is. 

Jeppe was nog jong toen hij meldde dat hij wilde gaan varen op een binnenvaartschip. En niet zomaar een binnenvaartschip, maar een roll-on-roll-off schip. Een roroschip vervoert auto’s. 

Hoe hij er bij kwam? Geen idee. Misschien te veel uit het zolderraam gekeken? Maar van daaruit heb je wel een geweldig uitzicht over de Waterweg.  

En omdat varen echt zijn grote droom is gebleven, deed hij het vmbo op het Scheepvaartcollege. Omdat hij meer een doener is dan een stuudje, was het eerste jaar op het mbo behoorlijk zwaar. Een keuze werd gemaakt en Jeppe doet het anders. Lekker veel werken en leren. Ook behoorlijk pittig, want er wordt nu veel van zijn eigen inzet verwacht. 

Bij het leren/werken hoort ook stage lopen. En hoe geweldig is het dan als je dat mag doen op zo’n zelfde schip als waar je al die jaren van droomde. 

Vanmorgen vertrok Jeppe, met een grote tas, richting Keulen om op te stappen op de Fuerte. 

Over twee weken is hij weer thuis. Want dat wordt het schema: twee weken weg en twee weken thuis. 

Het zal wennen zijn...

Op vrijersvoeten...

Anderhalve week geleden ging ik lekker lunchen met een van mijn vriendinnen. Ze is een belangrijk onderdeel van mijn sociale kring.

Tijdens het eten hebben we het over allerhande zaken. We lachen, kwebbelen, roddelen en huilen een beetje. Zoals het hoort als dames onder elkaar. 

Nadat we ons plankje met brood en een lekkere hoeveelheid zalm naar binnen hebben geschoven, wordt het tijd om over serieuze dingen te praten.

Over hoe zij twee en een half jaar geleden aan de man is gekomen en dat ik daar toch ook maar eens werk van moet maken. 

Want ergens moet er toch wel een olijke vrijgezellige heer voor mij rond lopen.  

En zo meldde ik me aan bij een datingsite. Nu wat serieuzer dan de swipe site waar mijn dochter me ooit voor aangemeld had. 

Onder het genot van een wijntje maakten we een profiel aan. Neem van mij aan dat ze nog net je schoenmaat niet willen weten, dus even iets neerkalken is er geen optie. Schrale troost is dat iedereen die zoekende is dit moet doen.

Even op “BEVESTIGEN” drukken en welkom in de virtuele datende wereld.

Al snel begonnen de mailtjes binnen te komen. 

Iemand heeft belangstelling voor je, je profiel wordt bezocht, er wordt met je geflirt of iemand heeft je een bericht gestuurd.

Erg vleiend, maar hoe nu verder. 

Je babbelt wat in de chatbox en als het goed voelt, dan wissel je telefoonnummers uit. 

Ik houd me aan de regels, dus verder via whatsapp.

Er was een meneer waarmee het leek te klikken. Ik kreeg foto’s van een prachtig huis in een mooie omgeving en een keuken met een fornuis waar ik een moord voor zou doen. Maar meneer warmde zijn maaltijd op in de magnetron….

Na een paar dagen appen, besloten we af te spreken. Twintig minuten rijden op een neutrale plek halverwege Maassluis en een Zuid Hollands eiland om 13uur.

Uiteraard verdwaalde ik (iets met vrouwen en richting), gaf dat netjes door en kwam een minuut of tien te laat op de afgesproken plek aan. 

Daar stond de meneer. Geruit overhemd, net een knoopje teveel open en een  pakje shag in z’n borstzakje. (Stond er in zijn profiel niet dat hij tegen roken was??)

Hij bestelde bier, ik een kopje thee. En dan moet er een gesprek op gang komen. Dat lukte: of ik allang in Maassluis woonde, ik antwoordde en de beleefde wedervraag is dan natuurlijk: Hoe lang woon jij al waar je nu woont…

En dat heb ik gehoord. Iets met paarden en vooral iets met graafmachines. Eigenlijk alles met graafmachines. Dat ze op een aanhanger vervoerd moeten worden en wat er allemaal stuk aan kan gaan.

Ik zou echt een specialist geworden kunnen zijn op graafmachinegebied, als ik opgelet had natuurlijk. Maar ik was druk bezig om beschaafd en binnensmonds te gapen.

De thee en het biertje waren op en het meisje dat ons bediende kwam vragen of we nog iets wilden. Meneer wilde nog wel een biertje en de kaart zien. Ik heb gezegd dat ik de klik niet zo voelde en liever naar huis ging.

Hij snapte het niet helemaal, want op scherm was de klik er toch wel. En ook dat ik zo goed kon luisteren...

Ik heb hem een goed leven gewenst en hem aangeraden niet zijn kinderen en graafmachines als zijn sociale leven te beschouwen. Misschien een keer naar het dorpscafé gaan was ook een optie. Hij kende zijn buren niet eens.

Maar de dorpskroeg was te ver weg, zeker 500meter.

Ik was om tien over twee weer thuis….

Het Zware Schaap heeft de bibbers.

                                     

    

Hallo meneer in hele grote vrachtwagen, 

U hoorde mij toeteren en toen drong het pas tot u door dat dat oorverdovend gekners kwam, doordat u uw grote vrachtwagen in mijn kleine autootje boorde. Gelukkig hebben we het schade formulier in gevuld en regelt de verzekering verder alles. 

Ik stond op de goede baan voorgesorteerd en u bedacht even naar rechts af te slaan. Want uw tomtom zei rechtdoor, maar u besloot op uw papieren stadsplattegrond te vertrouwen. 

U bent een man, meneer en u kunt dat niet: drie dingen tegelijk. Luisteren naar een tomtom, kijken op een stadsplattegrond en het verkeer in de gaten houden. Dat is maar weer bewezen.

Nu stond er een auto in uw dode hoek, niet zichtbaar in uw spiegels en in uw dodehoekcamera. Wat als ik al opgetrokken had, dan had u in mijn voorportier gezeten. En dan.....

En wat als ik een fietser, voetganger of andere kwetsbare weggebruiker was geweest. 

Ik wil er niet over nadenken, meneer. En u waarschijnlijk ook niet.

Vanmorgen heb ik even staan bibberen, heb verder een gezellig dagje Delft gehad met Jeppe, die ook geschrokken was.
Maar toen ik eind van de middag thuis was, de verzekering en het schadeherstelbedrijf gebeld had, begon het bibberen weer. Er kwamen tranen: ontlading heet dat. 

Het zal wel slijten.

Ik hoop dat u in het vervolg beter zult opletten. 

                                                     

Stripfiguren en hartjes....

                                                                                  
                                           

      

Afgelopen weekend veranderde mijn halve facebookvriendenkring hun profielfoto in een stripfiguur. 

Dit om aandacht te vragen voor kinderkanker. 

Net ontving ik het zoveelste verzoek om een hartje te plaatsen op mijn tijdlijn. Dit is een geheime actie en alleen voor vrouwen. Ik ga het toch verklappen, want de meeste mannen die dit lezen zijn toch echt wel borstenkijkers. Het is Borstkankermaand. En met dat hartje schijnen wij, vrouwen, ons bewust te zijn van het feit dat het borstkankermaand  is. 

Ik ben mij erg bewust van mijn borsten en onderzoek ze een paar maal per jaar en dat is een hele klus kan ik vertellen. Iedere maand is niet nodig, omdat borstkanker bij ons in de familie niet met grote regelmaat voorkomt. Daar bof ik mee. 

Ik heb wel mijn vraagtekens bij dit soort acties. Want er zijn er al veel geweest. Je favoriete kleur lingerie of handtas. Je vakantieplek en hoe lang je daar blijft. 

En in 2014 hadden we de actie om ons bewust te maken van hoe het voelt om ALS te hebben. Overal doken filmpjes op van mensen die een emmer ijskoud water over hun kop gooiden, dat erg koud vonden en dan gewoon verder gingen met hun leven. 

Paul de Leeuw antwoordde hier op met de puddingchallenge, dit om aandacht te vragen voor de maag lever darm stichting. Druk een chocoladepuddinkje in je gezicht en dan ben je je bewust van darmproblemen.

                                                    

NEEEEEE mensen dit levert helemaal niks op. Als jullie echt wat willen doen om te helpen, dan is er glashard geld nodig. Geen hartjes, stripfiguren, ijswater of chocoladepuddinkjes, maar geld!

Om jullie op weg te helpen, zal ik jullie wat websites geven.

http://www.kwf.nl/doneren/pages/doneren.aspx

http://www.als.nl/wat-kunt-u-doen/doneren/doneer-direct/

http://www.mlds.nl

En dan is er nog een vereniging die nog geen nutteloze acties heeft ondergaan, maar ze kunnen ook geld gebruiken. Stichting Zie. Opgericht door en voor ouders van kinderen met epilepsie. Ik draag ze een warm hart toe.   
http://stichtingzie.nl/steun-onze-stichting/

En bedenk lieve mensen, dat alle beetjes helpen!

                                                             

                                                                     

    

Nestverlater..

                                               

Toen Judith geboren werd, was het al snel duidelijk dat negen en een halve maand opgesloten zitten in een buik lang genoeg was. Mevrouw had ruimte nodig. 

Het schattige houten wiegje was reden tot janken, terwijl ze in het enorme babybed gewoon ging slapen. Het wassen in de emmer ("geweldig vinden baby's dat" zei de kraamhulp nog) was de start van een nieuwe brulpartij, terwijl het reguliere babybad, of liever nog het grote bad zalig was. 

                                                     

En zo ontwikkelde ze door de jaren heen haar "ik heb ruimte nodig" gevoel. 

Samen in een twee persoonsbed? Ik heb het nog even geprobeerd in mei, maar na een arm in m'n gezicht, een voet in m'n rug en de mededeling dat ik niet zoveel ruimte in moest nemen, terwijl ik me krampachtig vast hield aan de bedrand, heb ik met Jeppe geruild. 

Dat ik niet zoals de ouders in de coolbluereclame (http://youtu.be/UncG58_hlz0) of zoals de ouders in de film Failure to Launch (http://youtu.be/W5eADSOAwE4) hulpmiddelen en hulptroepen in hoefde te schakelen wist ik echt wel van te voren. 

Maar toen ze besloot dat ze binnenkort wel op kamers wilde in Den Haag, had ik niet gedacht dat ze met binnenkort, binnen een maand bedoelde.... 

                                                          

Ze keek op internet, belde met iemand, ging kijken en een week later had ze de sleutel in handen. Huh.....

Haar kamer is 4 bij 3, met een klein erkertje. Het huis deelt ze met drie andere studenten. Het staat in een gewone woonwijk, met gewone mensen.  Op de hoek woont een ouder echtpaar. Die hebben beloofd op haar te letten....

Er werd geverfd. Er werd een laminaatvloertje gelegd. De bij de Ikea gekochte meubels werden in elkaar gezet en toen was het af.

Vandaag is ze bezig geweest met het in pakken van haar kleding, haar vader brengt haar nu naar Den Haag. En vannacht gaat ze voor het eerst in haar eigen huisje slapen.....

Ze gaat het wel redden, want ook al denkt ze soms blond, ze is best verstandig. 

                                                         

    

Vive la France!

    

Het is vrijdag 1 augustus. We, Bir en ik, vertrekken naar Frankrijk. We hebben de wagen, mijn wagen, volgeladen met bagage, fourage en drie hondjes. Nous allons en route.

De reis gaat voorspoedig! We tuffen heerlijk door Nederland en België. We zingen mee met de radio, Katie Melua, Kane en Lee Towers.

Ondertussen kibbelen we over de route Periferique of de route National. Ik ben voor het laatste....

Maar Bir wint en ik vind het prima, zolang zij maar rijdt. 

We rijden nog steeds zingend en kletsend richting Parijs. Alles gaat goed. Ik maak de gekste foto's (die zal ik jullie besparen) en Bir let op de weg. 

Er is file, maar we trekken er ons niks van aan. Het is vakantie en we zijn niet de enigen. 

        

En dan wordt het warm in de auto. De airco blaast vrolijk warme lucht in onze snoetjes. Wij zijn minder blij, draaien aan knopjes en doen maar de raampjes open. Dat helpt wel, maar er komt ook rook onder de motorkap vandaan. Dat is dus niet goed.

Moeizaam komen we van de linkerbaan op de vluchtstrook rechts. Omdat de Fransen niet reageren op knipperlichten en richtingaanwijzers, zwaai ik met mijn armen dat we naar rechts moeten. Dat doen zij tenslotte ook en je moet je wel aanpassen aan de gewoontes in het gastland.

En dan staan we op de vluchtstrook. Bir doet het gele jakje aan. De gevarendriehoek wordt uitgestald. 

En ik bel de ANWB alarmcentrale. Uiteraard is ook daar een file. En dan is daar een meneer aan de telefoon. Of er een SOSpaal staat, want dan moeten we op de knop drukken en vertellen dat we een "Une voiture en panne" hebben.  Bir drukt op de knop en er gebeurd helemaal niets. ANWB weer gebeld. Maar zij kunnen en mogen in Frankrijk niet zelf hulpdiensten sturen. Dus moeten we 112 bellen. Dat is geen succes. De meneer aan de telefoon spreekt alleen français très rapidement. Ik begrijp er pas du tout van. De man hangt op....

We proberen het nog een keer, maar dat werkt niet. Ondertussen blijven we op de knop van de SOSpaal drukken. 

Ineens heb ik iemand aan de telefoon die Engels spreekt, maar die is van de brandweer en kan ons niet helpen. 

Ondertussen rijden er toeterende Fransozen langs ons. Die worden op hun beurt ingehaald door veel te hard rijdende motorrijders. Één haalt er links in en mist ternauwernood onze gevarendriehoek.

En dan komen er twee oranje busjes aan, ze zetten de weg af, wij zijn bijna gered.

Ondertussen komt er een paars dametje met tasje aan haar arm. Ze was even de snelweg overgestoken, ook zij had panne. 

                                     

    

De voiture depannage is en route. Raampjes van de auto open, hondjes moeten in de auto blijven. Wij mogen met de depanneurmeneer in de auto. Hij start de auto, radio aan en draait zich om:  Vamos á la Playa? En wij zingen vrolijk OH OH OHHOHO.

De rit naar de garage was een hele belevenis, want een fransman rijdt als een fransman. We gingen Parijs door, en kwamen uiteindelijk in Bobigny uit. Een schimmige voorstad van Parijs, langs de weg matrassen met junks. 

De motorkap werd geopend en de monteur keek zorgelijk. Misschien een gietertje water met koelstof. Maar de monteur keek nog zorgelijker.

                                       

                                   

Op het kantoor liep, gelukkig, een Engelssprekende Portugees. Dat was fijn, want de juffrouw achter de balie sprak alleen Frans en was niet bereid om ons ook maar enigszins terwille te zijn. Wat een chagrijn!

De conclusie van de monteur was: Le ventilateur de motor est mort!

Weer de ANWB gebeld, die zijn al van alles aan het regelen. Ontspan maar en u krijgt een berichtje van ons. 

En dat gebeurt! Er is een sleepwagen onderweg. J'arrive, j'arrive roept de depanneurmeneer. (Maar das ook weer niet zo nodig vinden wij)

We gaan naar de volgende garage.

Garage du Nord staat er op z'n wagen en wij willen niet naar Nord, wij willen naar Sud.. En tot onze grote verrassing gaan we dat ook. Na een lange rit komen we in een nog schimmiger dorp. Vage en viezige hotelletjes, dametjes met veel te lange laarzen onder veel te korte rokjes. Van de depanneurmeneer mogen we niet alleen over straat.

Het garagebedrijf heeft een contract met de ANWB en als ze het vennetje op voorraad hebben, is de auto zo gerepareerd. Maar we zijn er niet alleen. De "wachtkamer" zit vol met Nederlanders. Sleepwagens rijden af en aan. Het is druk en iedereen wacht geduldig.

Voor de aanwezige kinderen zijn de drie hondjes een zeer welkome afleiding. 

Guus begint te piepen en wij doen dat af als gezeur. Slecht van ons: hij moest enorm plassen. Terwijl ik het opruim, doet Norbert er ook eentje. Oeps...

                                   

Tegen zessen krijgen we de conclusie. Een Mitsubishi ventilator is niet zo snel voor handen en moet besteld worden. Maar tous les garages sont fermées. Dus we moesten maar een hotel zoeken. Vervangend vervoer is nog geen optie, dat gebeurt pas als de auto echt niet binnen 48uur gerepareerd kan worden. Dat we drie honden bij ons hebben, vindt de mevrouw van de ANWB uit Lyon sneu, maar ze kan echt niks doen.

Gelukkig hebben we een bijna open lijn met Oom Wim en tante Yvonne. En wat een schatten zijn dat toch.

Ze springen in de auto, rijden 225km en laden ons met ons hele hebben en honden de auto. 

Om 00.05u zijn we thuis. Hebben gezongen voor de jarige Birgit en heerlijk wijn gedronken en een stokbroodje gegeten.

Nu wachten we rustig op een telefoontje van de ANWB en genieten van de omgeving en alle leuke dingen die het leven ons te bieden heeft.

Vandaag is het 2 augustus. De ANWB heeft gebeld, terwijl wij heerlijk aan een wijntje zaten op een terrasje. De auto is dinsdag eind van de middag klaar. En ik heb recht op vervangend vervoer. Na wat gesteggel is het mogelijk om een vervangende auto hier in de buurt op te halen, die moet dan wel maandagmiddag weer terug zijn. Omdat we daar niks aan hebben, brengen Wim en Yvonne ons woensdag naar de garage. 

Voor nu gewoon genieten!