Judith en Jeppe waren nog maar kleine wurmen. Judith 4,5 jaar en Jeppe 1,5 jaar oud, toen hun vader en ik op 24 juni 2001 besloten uit elkaar te gaan. De reden is niet meer zo belangrijk.
Ik ga echt niet vertellen dat het de makkelijkste tijd van mijn leven was. Natuurlijk is het niet makkelijk geweest. Maar het is geen akelig en naar gebeuren geworden.
We vieren gezamenlijk de verjaardagen van de kinderen, zitten gezamenlijk op tienminutengesprekken en ook qua opvoeding zitten we redelijk opdezelfde lijn.
En zo denk ik dat ze niet heel anders zijn opgegroeid, dan leeftijdsgenoten, die niet uit een gebroken gezin komen.
Ik heb het de afgelopen 12,5jaar ook niet alleen gedaan. Ik heb steun gehad van familie en vrienden. Een luisterend oor van de een, een zwijgende, maar troostende schouder van een ander en een welverdiende schop onder mijn kont van een derde.
Ik heb een hoop geleerd. Over anderen, over het leven, maar vooral over mezelf. Ik heb geleerd te vallen en weer op te staan. En dat dat vallen en opstaan gewoon bij het leven hoort. Dat heet namelijk overleven...
Maar ik heb ook geleerd dat ik best goed met mezelf kan vinden en dat ik dat voorlopig zo ga houden. En komt er iemand, ach dan is er wel plek in de herberg....
Ik heb er altijd een beetje moeite mee. Met veranderingen. Daar moet ik aan wennen. Dat is niet erg, niemand heeft er verder last van. Alleen ik en omdat ik het normaal vind dat ik er een beetje moeite mee heb, heb ik er geen moeite mee.
Het is allemaal heel simpel, in de nacht van 26 op 27 oktober is de wintertijd in gegaan. Voor sommige mensen is het heerlijk! Een uurtje langer weekend, wat wil een mens nog meer...
Maar mijn biologische klok is verstoord. Dat komt allemaal wel goed, duurt een paar weken. Straks in maart heb ik er weer last van.
Maar de tijd is niet het enige wat er verandert. Ook in het dagelijkse thuisritme is er het een en ander veranderd. Omdat de korfbaltrainingen van het veld naar de zaal gaan, veranderen er dagen en tijden.
Trainingstijden, maar ook de dag dat Jeppe naar zijn vader gaat.
Met ingang van deze week zijn beide kinderen op dinsdag in Vlaardingen en heb ik het rijk alleen. Op woensdag zijn ze alletwee hier, maar dan is er om de week een korfbaltraining. Op donderdag is er iedere week een training en is Judith in Vlaardingen en Jeppe in Maassluis.
Daar moet ik dus ook even aan wennen en dus heb ik zondag maar een lijstje gemaakt. Gewoon voor de rust. Een lijstje met wat we eten deze week. Alle boodschappen heb ik maandag gedaan, moet alleen nog de boontjes voor donderdag en broodjes voor vrijdag!
Vannacht werd ik wakker: heb ik genoeg appels voor de appelmoes en heb ik aan zes stoofpeertjes genoeg. Natuurlijk heb ik dat, maar ik heb er aan toegegeven en heb gewoon nog appels en peren bijgekocht...
Om het hele gebeuren heb ik vanmorgen smakelijk gelachen met Jennifer. Zij snapt dat en kan het relativeren. Ik weer wat rustiger, zij een leuke ochtend.
Komende zondag eten we met ons allen pizza. Normaliter maken we de pizza's op vers gekneed pizzadeeg. Maar we bedachten dat het goed was om daar dit keer kant en klaar pizzadeeg of Turks brood voor te gebruiken. Goed om eens van het normale pad af te wijken.
Ik pakte een blok en maakte een lijstje. Zei dat ik voor ham, kaas, salami, tomaatjes en gehakt zou zorgen. Jennifer zorgt voor de tomatensaus. Niks mis mee toch?
Jennifer verbleekte. Nee, dat kon niet. "Ik zorg voor de saus, vleeswaren en groente dingetjes. Jij zorgt voor de kaas en het gerulde gehakt. Dat moet, want dat doe je anders ook altijd....."
Toen in januari Koningin Beatrix haar aftreden aankondigde, werden er meteen allemaal comités opgericht. Met acties voor op scholen, met speciale munten, met een niet meer nader te noemen koningslied en met een dromeninzamelingsactie!
Mensen konden hun droom voor Nederland insturen en een commissie zou de mooiste, beste en ontroerendste dromen uit kiezen. Dat werden er 300. Allemaal leuk en aardig, maar wat doe je er dan mee?
Nou das dus simpel: daar maak je een boek van. Wat foto's van de kroning erbij en je stopt er wat leuke tekeningetjes tussen. Dat boek laat je drukken in Duitsland, want de Duitse economie kan wel een Nederlands steuntje in de rug gebruiken.
Al een paar weken geleden kregen wij in de winkel de eerste post over dit Droomboek binnen. Namelijk een kaart dat het boek kwam. Daarna kwam er een pakketje met posters en het boekhandelsprotocol. In dat protocol stond precies vermeld wat wij als boekverkopers allemaal moesten doen en waar wij ons aan moesten houden. Daarna kwamen er dozen met boeken. Die moesten dichtblijven tot 5 september 18.00u. Eerder openmaken en boeken uitdelen werd bestraft. Niet met een koninklijke berisping, maar met een vorstelijke boete!
Dus wij lieten de dozen ongemoeid.
Op dinsdag 3 september kwamen de eerste mensen met een briefje. We komen ons gratis boek ophalen! Uh nee. U heeft het briefje niet goed gelezen! En zo gingen we drie dagen door....
Op donderdag hebben we geen koopavond en voor een gratis boek een extra koopavond inlassen is geen optie.
En zo werd het vrijdag 6 september half tien in de ochtend. Mijn collega Trudy en ik stonden er klaar voor. Bonnetje innemen, boek uitreiken. Zo simpel was het!
Mensen zonder bonnetje moesten we teleurstellen, wij moeten dat bonnetje ook weer inleveren. Dat stuitte op een muur van onbegrip, maar men bleef beleefd.
Om kwart over tien waren we er doorheen. Alle boeken opperdepop.
Briefjes gemaakt en op de deur geplakt, op de posters en het tegen de klanten gemeld.
Dit was namelijk stap 2 van het protocol:
*meld de klanten dat het boek op is *meld dat de boeken op zaterdag 14 september weer uitgeleverd worden. *vraag de klanten hun bonnetje goed te bewaren Simpele actie dus. En zo deden wij het dan ook. Sommige mensen reageerden begripvol, anderen vonden het jammer of raar en een verbijsterend aantal mensen reageerden kwaad en zelfs agressief! En niet gewoon agressief, maar met vloeken en schelden. Zo heftig dat we de beveiliging erbij hebben gehaald. Gewoon voor onze veiligheid. Ik vond dat naar en raar. Het is een gratis boek! Gaat het dan alleen daarom, omdat het gratis is? Mag je je daarom zo raar gedragen, mensen uitschelden? Mensen die alleen maar aan het werk zijn en een tussenpersoon zijn. Mensen die je vertellen wanneer er een nieuwe lading komt. Mensen die er verder niks aan kunnen doen? Ik vind dat dat allemaal niet mag! En dus heb ik een droom en mijn droom is deze: Ik hoop ooit wakker te worden in een wereld vol verdraagzaamheid, een wereld waar mensen respect hebben voor elkaar en luisteren naar een ander. Een wereld waar gedrag als het vandaag getoonde eerder uitzondering dan regel is. Ik droom van een wereld..... http://www.youtube.com/watch?v=zBwyXnE_Auc
We stellen de vraag allemaal weleens: Hoe gaat het met je?
En het wordt ons ook allemaal gevraagd en 99 van de honderd keer antwoorden we met: Ja, goed!
Het liefst met een uithaaltje in goed, zodat we eigenlijk zeggen JA GOEOEOED.
En altijd vragen we dan netjes: En met jou/jullie?
Laatst had ik het er met iemand over, iemand die alle recht had om te zeggen dat het slecht ging. "Weet je", zei ze, "ik zeg dan gewoon dat het RUK gaat. Dat is leuk! Mensen verschieten van kleur, beginnen te stotteren en maar een hele enkele enkeling vraagt verder!"
Maar wil je altijd wel weten hoe het met iemand gaat en belangrijker nog: zijn anderen echt geinteresseerd in jouw wel en wee.
Ik, persoonlijk, moet mijn dag hebben en van familie en hele goede vrienden interesseert het me daadwerkelijk meer dan van een ander. Dat is gelukkig heel erg menselijk. Tenminste dat hoop ik maar.
Ik moet eerlijk bekennen dat het ook bij mij soms een retorische vraag is. Vooral als ik mijn dag niet heb. En als het mij gevraagd wordt, antwoord ik ook met: "Goeoeoed en met jou?"
Meestal lieg ik niet hoor, maar soms dus wel. En soms zeg ik: "Oh z'n gangetje, je kent het wel"
Soms wil ik op een rotdag zeggen dat het eigenlijk niet zo goed gaat, dat ik verrek van de pijn en eigenlijk niet weet hoe ik mijn arm moet houden. Maar dat doe ik dan niet, gewoon omdat ik niet wil klagen.
Anderen hebben daar weinig last van, want aan de toonbank horen we altijd en ongevraagd de meest geweldige klaagzangen.Over spataderen, de crisis, het pensioen (mens, je hebt nog een pensioen), de stoelgang en de afgelopen weken het koningshuis.Wat een ellende hebben die mensen mee gemaakt en dan nu weer dit, ach ach ach...
En laten we het weer niet vergeten. Het Nederlandse Weer: Het is te warm, te droog, te klam. En over een paar weken waait het te hard en regent het weer. Wij, aan onze kant van de toonbank, glimlachen beleefd en zeggen ach en och en jeetje.
Hoe ik hier nu op kom? Vorige week had ik een klein dipje en dan kijk ik altijd even Alex Klaassen filmpjes. Vooral om het filmpje over het kinderfeestje moet ik erg lachen. Dus dat vrolijkte me weer op.
Toen ik zes jaar was, leerde ik lezen. Dat is niets bijzonders, omdat dat ook, in de verre oudheid, al de gewoonte was op de Lagere School. (Even voor de jongere lezertjes: rond 1982 werd het schoolsysteem in Nederland veranderd en werden de kleuterschool en de lagere school samengevoegd tot de basisschool). Ik mocht dus gewoon naar Lagere School De Eekharst. En daar leerde ik de basisbegrippen van het lezen van juf Niestijl. Eerst vond ik daar uiteraard geen barst aan, dat was tenslotte mijn levensinstelling: Alles is stom, tot het tegendeel is bewezen. Maar ik ging het waarderen. Lezen is namelijk erg leuk. Hele werelden gingen er voor me open. Tup en Joep, Pietje Puk en verpakkingsmaterialen. Als er letters in of op stonden,moesten die gelezen worden.
Op zaterdagochtend ging ik met mijn vader en zus naar het Emmense dorp, waar we ons verlustigden aan al die prachtige boeken die de plaatselijke boekhandel op de schappen had liggen... Daar kwam ik er op hele jonge leeftijd achter wat ik later wilde worden. Mijn vader vond het heerlijk dat zijn dochters van die boekenwurmen waren en trakteerde ons regelmatig op een boekje. Boeken hoorden erbij en een keer toen ik weer een boek kreeg, zuchtte ik: "Nee hè, ik heb al een boek." Ook met de kerst was het gewoonte om een boek onder de boom te krijgen. Eens dachten ze slim te zijn en kreeg ik de omnibus van Joop ter Heul. Vier delen in eén band. Daar moest ik toch wel de gehele kerst mee voort kunnen. Ik sloot mij op op mijn kamer, lag op mijn bed en kwam er vanaf toen het boek uit was. Dat was tegen borreltijd op eerste kerstdag. En ja: ik wist waar het over ging, wie wie was en waar iets stond... Dat lezen dreef mijn ouders soms tot wanhoop. Uren kon ik oefenen op de cello, echt uren. Zaagzaagzaag en ondertussen las ik een boek. Aan het eind van het schooljaar mocht ik van muziekles af. Volgens de leraar was ik nog niet uitgespeeld, volgens mijn moeder wel... Schoolwerk leed eronder. Leren en dan snel weer lezen. Het was ook de enige strafmaatregel die enige indruk maakte! Alle boeken van mijn kamer, niet meer naar de bibliotheek. Dramatisch. Ik leefde in de bieb. Toen ik een jaar of zestien was, kwam ik ernstig te laat thuis. Mam boos uit bezorgdheid (nu snap ik dat), pap boos omdat ik zonder iets te laten weten veel te laat kwam opdagen. Gevolg: huisarrest. Direct uit school thuis en dan niet meer weg. Dus ook geen bieb. Maar stiekem vond hij dat dan weer sneu en kreeg ik een boek. Toen ik voor mijn schoollijst allerlei vreselijke boeken moest lezen, stopte mijn behoefte aan lezen: verplicht lezen is namelijk niet leuk! En neem van mij aan: er zijn nog steeds scholen die deze lijsten hanteren..
Inmiddels werk ik alweer 25 jaar in boekhandels en dat bevalt me wel. Ik lees nog steeds erg veel. Mijn smaak is uiteraard veranderd, ik lees nog steeds alle verpakkingen. Maar de kinderen en jeugdboeken hebben uiteraard plaatsgemaakt voor de volwassen literatuur. Romans, chicklits en vooral thrillers. Ik kan verdrinken in een boek, dan moet het uit en is het slimmer om me niet te storen... Vandaag was zo'n dag. Ik had een extra vrije dag, het was prachtig weer en nadat ik mijn takenlijstje had uitgevoerd heb ik me in de tuin gesetteld. Een thriller en koffie erbij. Ik zie alles heet het boek van Chevy Stevens. Haar derde boek. Haar eerste boek, Vermist, heb ik grotendeels gelezen bij de kapper. Lezend teruglopen naar huis en thuis verder. Onthand toen het uit was. Maar gelukkig schreef ze daarna Onwetend. Dat moest een desillusie worden, dacht ik. Want je kan 1 briljant boek schrijven en dan valt het tweede altijd erg tegen. Maar verdraaid: het was nog beter! En vorige week verscheen dus haar derde boek. Maar omdat ik al in twee boeken bezig was, moesten die eerst uit. Wat een indringend en goed boek! In een ruk uitgelezen... Op haar eerste boek stond een aanbeveling van Karin Slaughter, een geweldige amerikaanse schrijfster. Ze heeft die aanbevelingen niet nodig, want voor mij heeft ze Karin Slaughter achter zich gelaten. Misschien komt dat doordat Karin een serie schrijft, met iedere keer dezelfde hoofdpersonen. Chevy Stevens schrijft losse boeken, iedere keer verse personages. Ik heb haar vandaag een mailtje gestuurd, of ze een beetje wil opschieten met haar vierde boek...
Om in de leesstemming te komen... http://www.youtube.com/watch?v=P7-1ylW1mj0
Het eerste kwartaal van 2013 is alweer voorbij. En wat is er alweer een boel gebeurd.
De auto doet het weer fatsoenlijk en heeft me zelfs al door Belgie en Frankrijk vervoerd.
Ik ben jarig geweest en zowaar heb ik het een soort van gevierd. Dwz er was koffie en thee en taart. De volgende verjaardag, die ik uitgebreid ga vieren is mijn 61ste. En dan draai ik mijn leeftijd om.
Dus waarde lezertjes: op 15 januari 2030 vier ik mijn SWEET 16.
Graag wil ik dan het volledige feest, met een band en een gemotoriseerd kado. Dat zal tegen die tijd een scootmobiel worden of een beetje hippe rollator.
Maar over deze heuglijke gebeurtenis volgt meer info in het laatste kwartaal van 2029...
De kinderen groeien ook op tot volwaardige pubers. Judith is al bijna een stapje verder en Jeppe stort zich vol overgave in de hoek die "ONTDEKKEN" heet.
Zo is er de ontdekking van Facebook, WhatsAp en Twitter.
Facebook heb je nodig voor spelletjes, via whatsap stuur je dingen door (sommige dingen zijn minder handig...)
Op twitter kan je korte berichtjes plaatsen en lezen. Je volgt dan iemand en anderen volgen jou. Sommigen plaatsen alleen foto's en daar heb je het dan over met je vriendjes. Meer zeg ik er niet over, het onderwerp hebben we al behoorlijk uitgekleed. (Misschien dat Sinterklaas er nog wat mee wil...)
Meisjes zijn wel interessant, maar er is nog geen liefde aan mijn eettafel verschenen...
Judith wordt van puber een jongedame. Ze is nu 16 en dat brengt voordelen met zich mee.
Omdat ze geboren is VOOR 1 januari 1997, mag ze dus wel drinken.
Gelukkig is ze niet een uitbundige zuipschuit...
Ook mocht ze zelf bepalen of ze wel of geen piercing wilde. Wij zeiden allemaal nee, maar dat was fout. We hadden beter ja kunnen zeggen. Nu toog ze op 31 december (5 dagen 16 jaar) naar de piercingshop. Ik mocht (lees moest) mee. Ik had wel een voorwaarde gesteld: "Is het een ongure toko, gaan we eruit en gebeurt het niet!"
Helaas pindakaas. de dame van de piercingshop bleek een keurige mevrouw. Ze gaf Judith de ruimte om vragen te stellen en vroeg wel vijf keer of ze het zeker wist. Ja ze wist het zeker....
We zijn er inmiddels aan gewend.
Verder werkt ze op dit moment in een pizzeria, een leuke en gezellige zaak.
Oh en heur haar is rood geweest, nu is het gelukkig weer blond...
Vriendjes komen en gaan, ze eten gezellig allemaal mee en ik houd rekening met de wens om geen varkensvlees te eten...
Kortom mijn kinders worden groot en hun eerste liefdes Heidi en Iejoor liggen nog wel op hun slaapkamers, maar niet meer stevig in hun knuistjes geklemd als ze liggen te slapen....
Nadat ik heel lang in mijn goede oude trouwe Volvo had gereden, heb ik besloten dat het tijd werd om hem in te ruilen voor een wat jeugdiger en kleiner exemplaar.
Nu worden de kinders wel groter, maar hoeven we per vakantie niet meer een berg speelgoed mee te nemen. Tenslotte past hun amusement in een broekzak en heet het ipod en mobiele telefoon. Ook de hondjes zijn draagbaar en passen in een klein hoekje.
Er waren wel enkele eisen waar de auto aan moest voldoen: Airco en Automaat!
Nu is een auto met airco niet zo ingewikkeld, maar een leuke automaat.....
Er zijn er genoeg, maar dan weer net TE klein.
En zo kwam ik eind vorig jaar terecht bij een dealer in Wateringen. Daar stond een vijf jaar oude Mitsubishi Colt en na een kort proefritje besloot ik dat we wel bij elkaar pasten. De achterbank kan in delen verschoven en ingeklapt worden en ja: de zitting kan ook omhoog.
De lange kinderstelten kunnen er ook in.'
Er ging een weekje over heen. Tenslotte moest er betaald worden, de nodige administratieve handelingen uitgevoerd en de auto moest een apk krijgen. En toen was het zover: maandag 7 januari reed ik voor de allerlaatste keer met de leeggehaalde volvo naar Wateringen. Een raar idee, want hij was een vast onderdeel van ons bestaan geworden.
Na een kopje koffie en een snelle workshop "Hoe werkt deze auto" reed ik richting Maassluis. Ik was blij en de auto reed super.
Tot ik van de snelweg afkwam en af moest remmen. Hortend en bonkend reed ik verder. Alsof ik voor de allereerste keer in mijn leven achter het stuur plaats nam. Trillend stopte ik bij een bushalte. Even diep ademhalen en daarna hobbelend verder.
Bij thuiskomst maar even de garage gebeld, ik mocht het autootje afleveren bij de mitsubishi dealer in Maassluis. En daar werd de motor nagekeken, aan een computer gezet en gereset. Eind van de middag kon ik hem weer halen.
En wat doe je als je een nieuwe auto hebt? Dan ga je er een stukje in rijden. En daar gingen we, Judith en ik. Rondje door Maassluis en dan toch ook even de snelweg op. Neeeeeee, NIET de snelweg...
Bij het verlaten van de snelweg sloeg de motor af en bij het opnieuw starten, begon er een lampje te branden: het motorcontrolelampje...
Dinsdagochtend om acht uur stond de auto weer bij de garage. (^$#^#%$^$%* = heel lelijk woord)
Dus ik bel de dealer. Ja zei de verkoper, "da's wel vervelend, maar ik ga overleggen en ik bel in de loop van de dag terug."
Nu wist ik dat de filiaalmanager van de ene garage contact had met de filiaalmanager van de andere, maar vind ik het fijn om ook een beetje op de hoogte gehouden te worden. En ik hoorde dus helemaal niets...
De volgende morgen mocht ie weer gehaald worden, bij het verlaten van de parkeerplaats begon het lampje weer te branden. Wat ik ermee deed, was de vraag.
Ik rijd er in zet de versnellingspook in de automaatstand en dan gaat het lampje branden. Bij de garage ging ook een lampje brandje, want zij hadden de auto getest in de schakelstand....
De aap was uit de mouw: het lag niet aan de motor, het lag aan de versnelling... Tof!
Maar ja ik had het gehad, was erg verdrietig en bovenal had ik erg de behoefte om te slaan.
Samen met Jennifer stelde ik een mail op:
Goedemorgen,
Afgelopen maandag heb ik bij jullie de mitsubishi colt met kenteken 40-xt-rt
opgehaald en mijn oude auto bij jullie ingeleverd.
Bij het verlaten van de snelweg begon de auto te horten en bonkerig te rijden.
Daarna heb ik contact opgenomen en ben door Pieter teruggebeld met de mededeling
dat de auto naar Fivan in Maassluis kon voor een controle. Daar is de motor
opnieuw aan de computer gezet en gecontroleerd. Eind van de middag heb ik
de auto opgehaald en er 's avonds een rondje mee gereden. Daarbij ging het
motorcontrole lampje geel branden. Dinsdagmorgen heb ik de auto bij de Fivan
weer neergezet en zij hebben contact gehad met jullie.
Ik heb je gistermorgen opgebeld en het verhaal uitgelegd. Je meldde dat je niks gemerkt had met het rijden naar de benzinepomp. Dat is nog geen 300meter!
Verder heb ik niks meer van jullie vernomen.
Vanmorgen ben ik door Theo gebeld, ik kon de auto weer halen.Bij het wegrijden in de automaat stand, begon weer het controlelampje te branden en sloeg de motor af.
De auto staat weer bij de garage.
Begrijperlijkerwijze is mijn blijdschap en over mijn nieuwe auto geheel verdwenen, zie ik dat er 250km mee gereden is, waarvan ik er zelf 30! heb afgelegd.
Tevens vertrouw ik deze auto niet, zit sinds maandag zonder vervoer en heb
medische afspraken af moeten zeggen. Ik verwacht dat jullie met een voorstel
komen om deze situatie op te lossen.
Ik ben heel blij met de medewerking van de Fivan garage en zeer teleurgesteld
in jullie.
Met vriendelijke groet,
Marjet Hamel
Daar verwacht je dan toch wel een reactie op, per ommegaande. Niets van dit alles, dus de mail nog maar een keer verzonden. Nu naar het hoofdkantoor.
Een half uur later belde de verkoper. Dat het vervelend was, maar dat hij het ook niet zo wist omdat hij de auto verder niet gezien had (niet mijn fout) en dat het niet zo werkte in "de sales" om te bellen als er niks te melden valt. En toen ging het lampje bij mij even uit...
#$@^$#@ Ik werkte al in de "sales"toen dat nog gewoon verkoop heette en meneer de salesman nog in zijn mama's buik rond zwom... GRRRRRR
Ziedend heb ik opgehangen.
En toen was het donderdag, was ik 72 uur in het bezit van een nieuwe auto, die het niet deed en wist ik niet waar ik aan toe was.
En toen belde Pieter, de filiaalmanager, die zijn excuses aanbood, die het allemaal ging regelen. En die dat ook deed. Die vertelde mij dat er een nieuwe! versnellingsbak in de auto moest en dat ook ging gebeuren. En dat ze de volgende dag ervoor zouden zorgen dat er een Kia Picanto bij mij voor de deur gezet zou worden. Voor de leen, gelukkig, want een kia picanto is een snoezige auto voor hele kleine mensjes met echt hele korte beentjes. Een uur nadat deze auto op mijn werk was afgeleverd, belde Theo. De auto deed het, was echt helemaal in orde en oke! en ik kon de auto's om half zes omwisselen.
Hieperdepiep hoera! Hij doet het weer, de dealer heeft er geen cent aan verdiend, maar das niet mijn probleem.
Ik heb een auto, ben er de snelweg mee opgeweest en ook weer er zonder kleerscheuren afgereden.
Eindelijk na 100 uur had ik eindelijk mijn auto! Nu ga ik voor vele vele uren rijplezier!
