Afscheid...

Op het moment dat je eerste kindje geboren wordt, ben je blij dat je alles in huis hebt en dat je zo wijs bent geweest om de kinderopvang te regelen. Want dat moest al voor je er überhaupt over nadacht om zwanger te worden.

En na een maand of twee moet je weer aan de slag en breng je je kleintje voor het eerst naar de crèche. De hele dag zweet je peentjes of het allemaal wel goed gaat en je drukt je collega's op het hart om je vooral te verbieden ieder half uur te bellen.

En zo tuttel je lekker voort, binnen de kortste keren zit je in een ritme, krijg je zelfs geregeld dat ook een ziek kind opgevangen kan worden. Kortom het gaat goed.

Waar je vooral niet aan wilt denken, is dat je kindje naar de Basisschool moet. Maar op een dag ligt er een grote witte envelop op de deurmat:

HELP, MIJN KIND MOET NAAR DE BASISSCHOOL!

Judith was bijna drie en Jeppe moest bijna geboren worden, we zaten midden in een verhuizing, dus ergens was er echt wel tijd om op zoek te gaan naar een basisschool.

Als je een school uitzoekt, houd je je met een aantal dingen bezig. Geloofsovertuiging, afstand school/huis en ook praktisch: Is er een overblijfmogelijk?
Ik had namelijk niet zoveel zin om in een uur tijd een kind te halen, te eten te geven en weer terug te brengen. Kwestie van slecht moederschap, ik weet het, maar het is niet anders.

Al snel kwam ik bij De Dijck uit. Judiths vriendinnetje Isabelle zat daar al en haar ouders waren erg tevreden.
Eind november 1999 mochten we op gesprek. Judith zat op de crèche en Jeppe was mee in de maxicosy.
De directeur van de school vond het helemaal leuk en vertelde enthousiast dat hij net opa was geworden. Ons was dat wel duidelijk: De kamer hing vol met babykleertjes en een groot bord:
Hoera Meester Paul is OPA!
De kleinzoon bleek Mats te zijn, en Mats' moeder en ik zaten samen op de zwangerschapsgym.

En toen moest ze naar school, mijn kleine Judith. Het eerste afscheid  was een feit.
Natuurlijk ging alles voorspoedig, Judith aardde zeer goed tussen al die grote kinderen en groette mij onbekende kinderen. Ook echt "grote kinderen van wel tien jaar".
En dan zei ze: "Die ken jij niet, mam!"

In 2003 was het zover: ook Jeppe mocht naar de basisschool.
Het tweede afscheid: geen kinderen meer op de crèche, maar twee kinderen op de naschoolse opvang.
Ik was wel een beetje verdrietig, want wat bijna zes jaar ook voor mij veilig was geweest, verdween. Gelukkig heb ik met een paar van de meiden nog steeds leuk contact.

Het eerste afscheid van de BSO was minder heftig, dat kwam ook doordat Judith uit school zelf er naar toe ging en dan ook zelf naar huis kwam. Dat was ook zo toen Jeppe van de BSO afging.

In 2009 ging Judith van de basisschool af. Dat was heftig en verdrietig en in de aula van de school stonden wel 50 huilende prepubers. Zelfs de grootste doerakken hadden het er moeilijk mee.
Een groot aantal ging naar dezelfde middelbare school. Die bleven bij elkaar. Judith ging naar een hele andere school. Ze ziet nog wel eens wat mensen van de basisschool, dan is het ook gezellig. Maar met elkaar afspreken zit er niet echt in.
De hele echte vriendinnen zijn gebleven. Isabelle en Judith zijn nog steeds dikke vriendinnen en ook met Franka is het nog steeds altijd gezellig.

Het moment dat Jeppe naar de middelbare school ging zou gelukkig nog heel lang op zich laten wachten. En zoals altijd met leuke dingen: de tijd gaat heel snel!
Op 26 juni hadden we de eind musical en op vrijdag de 29ste het grote, gezellige afscheidsfeest.
Ik had drie dozen tissues bij me, voor de wenende kinderen en hun ouders.
Weer een afscheid. Afscheid van de basisschool. Nu had ik geen kinderen meer op De Dijck. Basisschoolmoeder af!
Zoals juf Lisa zei: je hebt hier zo lang meegelopen! En dat is waar: ruim 11 jaar heb ik daar rondgelopen. Als hulpmoeder, ouderraadmoeder en overblijfmoeder. Het was leuk, maar ik draag dat stokje graag over.

Jeppe heeft sinds groep 3 met een aantal mannen een groepje gevormd: Jeppe, Jelle, Sebas, Bobbie, Sep, Ivo en Daan. De Mannen gaan volgend jaar allemaal naar een andere school. Beginnen alle 7 helemaal opnieuw. Maar hun band is goed en ik hoop dat ze nog lang de Mannen zullen blijven.
Wij, als moeders zijn vriendinnen geworden. Wij blijven elkaar wel zien en spreken. Dat zit wel goed...
We nemen echt geen afscheid!
http://www.youtube.com/watch?v=Suv6-FkQK00